Mezelf spiegelen...
En concluderen dat ik er niet wijs uit kom.
Hoe complex kan iemand zijn?
Er zijn van die periodes dat ik me alleen, eenzaam, en o zo zielig voel. Ik zou alles aangrijpen om gezelschap te hebben, geborgenheid te vinden in een paar sterke armen, lijfelijke warmte.
Daarop volgen de periodes dat ik best gelukkig ben met mijn single zijn. Rust in huis, ik kijk de tv programma's die ik wil, ik kan lekker hangen in mijn zetel, en laat ik mijn huishouden voor wat het is, is er geen haan die er naar kraait.
Noden, verlangens...
hierin ondervind ik dan nog es schommelingen,
dan kan ik nood hebben aan een Daddy, die mij koestert, toedekt, beschermt, troost,
iemand die gewoon voor me zorgt en me laat zijn wie ik dat moment ben,
een kind die aandacht en liefde wil.
Of de nood aan een Dom is er, iemand die mij goed stevig aan pakt, die mij op mijn plaats weet te zetten, die mij een goede spanking geeft, om mijn innerlijke ik tot rust te brengen.
Soms heb ik gewoon de nood om beperkt te zijn in bewegingsvrijheid. Een soort veilig gevoel over me heen te hebben, dat niets me kan gebeuren, dat 'mijn' Dom over me waakt.
Die gevoelens kunnen me overvallen in een week, maar ook allemaal op 1 dag. Het valt heel moeilijk zelf te herkennen, het valt nog moeilijker dit toe te geven, en ik kan het al helemaal niet duidelijk uiten.
Hoe kan ik dan in godsnaam gaan verwachten dat mijn noden, mijn verlangens gevoed worden, als ik ze niet aangeef?
Ik ben mama, ik ben vrouw, ik ben single, ik moet sterk zijn, ik ben sterk,
maar soms wil ik gewoon zelf een kind zijn, zwak zijn, ontvangen wat ik geef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten