Zondagochtend.Geen idee hoe laat het is. Ik hoor Meester opstaan. Hij gaat naar haar kamer. Ik hoor haar zachte kreun van genot. Dat verraadt dat ze bezig zijn.
Ik crash.
Zaterdagavond had Hij al aangegeven alleen te willen zijn met haar, omdat ik maaglast had.
Ik tracht Zijn aandacht te zoeken, ben redelijk luidruchtig. Tevergeefs. Ik pak mijn boeltje samen.
"Ik ben weg, moest het jullie interesseren!" Reactie nihil.
Ik stap richting tram. Over mijn toeren. Zo kan ik niet op de tram besef ik. Ik ga naar het strand. Dat Meester mij zal achterna lopen blijkt ijdele hoop te zijn.
Mijn valies laat ik aan het strandhuis staan.
Ik ga zitten, nadenken, mijn hoofd leeg maken, aan het water. Ik hoor de zang van de golven. Een heerlijk leeg gevoel.
De zee komt op. Een rust ligt over me. Ik ben alle besef en tijd kwijt. Ik hoor mensen rond me. "Gaat het mevrouw?" Ik kan en wil helemaal niet reageren. "Laat me gerust." schreeuwt mijn innerlijke ik.
"Kom uit het water. Het is koud." Ach ja, het water. Ik zit in het water. Maar ik merk het niet op, ik voel het niet. Ik voel alleen maar pijn.
"Heb je myserie?" Je zou es moeten weten. Ik heb Hem met een ander in bed gezien. Ik zie hoe Hij naar haar trekt... Ik crash... Opnieuw druppen de tranen uit mijn ogen.
Ik word uit het water gehaald. Een ambulance haalt me op en brengt me naar spoed.
Ik kan niets vragen, zeggen, antwoorden, reageren. Ik wil niet. Ik voel geen behoefte.
Ik heb mijn collar afgegooid, intens kwaad. Ik heb alle regels overtreden, gedreven door die kwaadheid. Ik ben aan zee gaan zitten, in roes, trance.
Ik wil Hem terug. Hij die mijn meester niet meer is.
Ik ben weggelopen uit het ziekenhuis. Naar hem. Ik wil hem spreken. Ik wil dit netjes afhandelen. Natuurlijk hebben ze me opgehaald. Ik ben in isolatie gevlogen. In bondage. Tja, zo doe je dat dan. Nochtans heeft enkel mijn meester er recht toe.
Hier krijg ik dat niet uitgelegd, mensen begrijpen me niet.
Ik moet mezelf bewijzen?
Ik ga mezelf bewijzen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten