28 - blijft schrijven

Episodes uit mijn pv dagboekje

vrijdag, 24 april...

Stap per stap herneem ik me. Op het zoveelste kruispunt in mijn leven, ben ik even verdwaald, heb ik even mijn kop laten hangen, maar heb ik zoals zo vaak, mijn moed bijeen gescharreld, ben ik recht gestaan, en ga ik doorzetten.
Er is gemis om mijn geliefde, maar vooral gemis om mijn kids.
Er is ook heen en weer gemaild met Baas An Iets. Ik heb hem alles open en bloot verteld wat de afgelopen week is gebeurd. Om een of andere reden blijf ik hem als mijn meester zien. Ik ben dan ook van plan om het terug te verdienen.


Zondag 26 april

Dank je dat je meeleest :-) (Ik heb hem toegang gegeven om mijn pv dagboekje mee te lezen.)
Dit gezinnetje, 3 sterke karakters, 3 bratjes, zullen slagen!
Ik laat alles gelijk het is. Met papa van de kids ben ik tot overeenkomst gekomen. Met Baas An Iets is er opnieuw voorzichtig contact. Ik ben wakker geschud.


Maandag 27 april

Gister ben ik door een dal gegaan. Een dal in de hel. Ja, het bestaat.
Gister, ik denk een 2uur met Baas An Iets aan de telefoon gehangen te hebben. Hij heeft mij helpen uit mijn dal halen. Waar hij in geslaagd is. Ik heb geprobeerd te vissen naar meer, naar later. Hij houdt de boot af. Hij geeft me geen zekerheden, geen hoop, geen ja of geen nee. Onwetendheid knaagt.
Waar ik wel de zekerheid heb, dat de kids terug komen naar mij, heb ik geen houvast wat betreft Baas An Iets.
Wat doe ik ermee? Blijf ik mijn wonde openrijten? Of laat ik genezing toe?
Nadenken, piekeren heeft geen zin. Ik heb dit niet in de hand, wat ik wel in de hand heb, is mijn eigen leventje.
Hoe het met me gaat? Tja... hoe zou het gaan he. Ik heb nogal wat te verwerken. Mijn kindjes 'kwijt', mijn relatie die beëindigd is, waar ik niet alleen mijn Meester en Dom, maar ook mijn maatje kwijt ben.
Ik heb een droom. Ik blijf die nastreven.
Ik heb een wens. Ook hier stel ik alles in het werk om dit te vervolmaken.
Ik ben alvast overtuigd.
Zoals ik het nu tot pakweg eind augustus zie, een haalbare termijn, kan ik me in september weer geheel positief, zonder beslommeringen, voorstellen als een sterke vrouw, een single mama, die met haar beide voeten op de grond staat!
18u, doodmoe voel ik me. Ik voel nood aan lichamelijke warmte, een troostende schouder. Ik weet niet waarheen. Ik snak gewoon naar gezelschap. Ik voel me ontroostbaar, alleen, bij niemand terecht kunnen.


Dinsdag 28 april

Ik mail hem

Waarom reageer je zo koel?
Heb ik iets misdaan? Ben ik weer te ver gegaan?
'k Heb weer heel de nacht liggen denken op alles. Vooral op jouw commentaren en oordelen.
En weet je, ms heb je gelijk. Ms verwachten we beide uiteenlopende dingen van elkaar, waar we beide elkaar niet in kunnen voldoen, wat we beide elkaar niet kunnen geven.
Ik snap je achterdocht heel goed.
Feit is, en ik val weer in herhaling, ik ben zelf geschrokken van het gebeurde, en heb beslist om alles volledig om te gooien, wat ik dus ook doe.
Krijg ik nog een kans van je, dan ga ik dat met beide handen aangrijpen,
krijg ik geen kans meer, ok, ik leg me er bij neer en zaag er niet meer over.
Ik heb mezelf beloofd, alles te plaatsen, los te laten, tijd te geven, ik ga tegen september, de kids weer in het volledige co-ouderschap bij me hebben, ik ga mijn eigen huishouden in handen nemen en houden, opnieuw vrijwilligerswerk opstarten, en trachten met mijn creativiteiten bij te verdienen, ook dit wil ik tegen september bereiken, muv het creatieve bijverdienen.
Ik ga gewoon de touwtjes weer in handen nemen, en genieten.
Hoe graag ik je ook terug wil als Meester, ik vrees dat ik mijn intuïtie moet volgen, hoe graag ik je interesse weer wil wekken, jij houdt de deur toe, en ik wil me niet vasthouden aan een grashalmpje. Als dat afwaait, is mijn teleurstelling te groot. Zelfbescherming zeg maar.
Ik ga trachten los te laten, ik zie wel of je al dan niet de stap naar mij toe zet.
Ik ga niet op zoek naar een Meester, daarvoor voel ik me nog te veel jouw sub.
Maar dat betekent niet dat ik alles ga stilleggen.

Ik tracht los te laten, merk ik bij mezelf.
Na heel wat nadenken, duizenden tranen die gevloeid zijn, met spijt in mijn hart, en toch nog heel dubbel,
Hij is voor mij de perfecte meester, ik beantwoord niet aan zijn hoge eisen,
ik hoopte op een open relatie, hij houdt het liever gesloten en prive.
Mijn vertrouwen in hem is groot, heel groot. Ik besef dat ik nooit meer iemand zo ver ga vertrouwen. Niet willen, niet kunnen.
Hoe graag wil ik de klok niet terugdraaien. Smeken en vragen... hij laat het niet toe.
En nu?
Ik heb een leidende hand nodig, een strenge consequente hand, zijn hand.
Ik voel me losgeslagen, verloren, wat moet ik doen?
Wie of wat vraag ik mij een beschermende hand boven het hoofd te houden?
Wie of wat vraag ik die ondersteuning?
Wie of wat wil zich om dit subje bekommeren?
Niet enkel wie of wat... Ik moet het toelaten, wat net de grootste uitdaging is, als het niet meer mijn meester zal zijn, meester Baas An Iets.
Hij is mijn meester niet meer...