Terug op de kamer na isolatie-cel. Ik vermoed dat mijn schrijven van gister is gelezen. Ze wille me hier enkele weken houden. En eerlijk, ik geef er dit keer graag aan toe. Ik wil verzorgd worden. Niet enkel wat de psyche betreft.
Natuurlijk komen er mega veel praktische zaken bij kijken. De betalingen, de vuile was, enz...
Wie neemt dit even over?
Ik ben kwaad. Zo kwaad. Hij laat zich niet horen. Informeert niet hoe het nu gaat met me. Hij neemt geen verantwoordelijkheid tot nazorg.
Mijn vermoeden, mijn intuïtie, hoe trouw zijn ze me. Opnieuw blijken ze gegrond en waar te zijn.
Hij wil geen contact meer en hij wil dat ik hem en zijn omgeving met rust laat.
Waarom laat hij het niet toe op een deftige manier af te ronden? Een rond-de-tafel gesprek.
Steeds ik om een gesprek vraag, krijg ik zijn reactie: "geen contact meer te willen met mij."
Ik heb het moeilijk me er bij neer te leggen. Ik kan nog niet loslaten. Ik heb tijd nodig. Ik kan en wil niet in een ruk lossen.
Ach. Ik weet het gewoon niet meer. Wat te doen? Wat is juist? Wat wil ik?
"Het is goed om je te laten helpen in de kliniek," reageert hij dan toch. "Denk nu maar even enkel aan jezelf om beter te worden. Je hebt zondag de stap gezet om mij los te laten en je weet dat ik daar consequent in ben. Het zou je helpen om ook zo te denken, case closed, en kijk vooruit. Maak het simpel voor jezelf. Je hoeft mij niet constant proberen te bellen of te sms'en (en al zeker niet als prive nr). Ik wens je het allerbeste toe maar stop met mij te contacteren."
"Was ik maar een case dan?" vraag ik nog. Stilaan begint een woede zich een uitweg te zoeken. Toch vraag ik braaf: "Sorry. Sorry dat ik je problemen bezorg. Ik zou heel graag contact met je houden. Je bent te belangrijk om zomaar los te laten. Laat je me aub toe? Ik beloof je niet steeds lastig te vallen. Krijg ik de kans aub?"
Verwoedde pogingen. Antwoord blijft uit.
"Je weet dat ik niemand heb waar ik ten volle kan en mag op vertrouwen. Op J kan ik niet echt rekenen. Help me aub praktisch." smeek ik bijna. "Zondag was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik laat me helpen. Maar weer er aub nog even voor me. Geef me aub nog je vriendschap."
"Trouwens," vervolg ik, "niet enkel mij treft schuld. Jij hebt je niet aan de afspraken gehouden." "Meer nog," voel ik de furie in me ontwaken, "Een meester op zijn plaats, es sub of niet, zou nog even de nazorg op hem nemen en informeren hoe het nu gaat of een bezoekje doen in huidige omstandigheden. Je hebt me deels gebruikt, bewijs me maar es het tegendeel. Tenminste, als je dat lef hebt!"
Verdriet en pijn hebben plaats gemaakt voor kwaadheid tot woede toe. Zal dit effect hebben? Mijn intuïtie zegt dat ik alleen maar verder van me afduw. Gelijk ik hem ken, heeft dit helemaal geen invloed.
'l' daarentegen, die onbewust mee deel uitmaakt van dit alles, zij informeert wel hoe het gaat met me. Zij vraagt naar me praktisch zaken, wat er nu gebeurt. "Ben je terug wat gekalmeerd geraakt? Heb je al wat perspectief op de komende dagen? Wat is je programma daar? Therapie, gesprekken, groepssessies...?" Kan ik haar tot mijn enige vriendin zien? Of is dit meer nieuwsgierigheid?
Zoals wekelijks heb ik mijn oudste dochter gehoord. Ze klonk vrolijk. Ik deed vrolijk. Toen we moesten afronden ging het gemoedelijk. Tot het contact effectief verbroken werd. Krop in mijn keel. Het gevoel van gewis overvalt me. Ik mis hem.
Hij weigert alle contact.
Avond. Ik heb me nochtans de ganse dag redelijk goed gehouden. Nu voel ik me in de neerwaartse spiraal gezogen worden.
Waarom reageert hij niet? Waarom doet dit zo veel pijn? Wat nu? Hoe moet het verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten