Niet veel zou je denken...
Nee, je denkt mis, in een week kan alles omslaan.
Vooral als alles samenvalt.
Het begon vorige week zondag, een prive situatie bij DI.
Maandag hebben we afgesproken, en heerlijke dingen gedaan, die we graag doen.
Donderdag krijg ik een sms.
En daar begint de bal te rollen.
Er zijn woorden gevallen die niet mochten gevallen zijn.
Er zijn kwetsuren aangebracht, die niet mochten aangebracht worden.
Kortom, dit mocht niet zo geëxplodeerd zijn.
Gister heb ik DI weer ontmoet. Ik had er naar uitgekeken! Ik hoopte de voorbije week achter te laten, en 'opnieuw' te beginnen.
Maar, het draaide ietsje anders uit.
Er was afgesproken na 22.30u. Ik zat nog in de douche toen DI bij mij aankwam. De deur was uit het slot. Hij kon binnen. Ik had hem niet zo stipt op tijd verwacht. Toen ik beneden uit de douche kwam, wetende dat de mogelijkheid er was dat hij er kon zijn, schrok ik toch toen ik hem in de zetel zag zitten.
Ik was blij hem te zien, en liet dat direct merken.
We zijn in conversatie gegaan. De voorbije week besproken. Andere dingen besproken. Enkele zware onderwerpen.
Op onze manier hebben we trachten de draad weer op te nemen.
Het voelde anders aan. Dit voelde niet als Ds aan. Eerder behoefte van DI
Ikzelf, ik wil weer lopen, of nog lopen, voor ik kan kruipen.
Toch voelde het anders aan, er is iets veranderd, er is iets geknapt.
Dat 'iets' heb ik schuld aan. Door vragen te gaan stellen, door alles op de spits te drijven. En vooral door DI onder druk te zetten.
Als ik mij iets voel ontglippen, val ik in mijn kuil, en ga onder druk zetten. Goed wetende dat dit afstoot!
Ik hoop heel erg dat het zich enigszins hersteld. Maar ik vrees er voor.
Ik vrees dat ik meer wil, op diverse vlakken, en dat DI me dit niet kan/wil geven. Of ik daar mee om kan is nog maar de vraag.
Afwachten? Ingrijpen? Laten kabbelen?
Achteraf zijn we opnieuw in conversatie gegaan. DI was open. Hij gaf me enkele dingen prijs.
Enkele?? Nee, hij heeft mij al behoorlijk veel toevertrouwd.
Vragen die ik stelde, waar hij niet woordelijk kon op antwoorden, zag ik dit keer wel het antwoord op zijn gezicht! Eindelijk... eindelijk had ik een kiertje, kreeg ik iets van diep binnenin te zien.
Dat gesprek heeft me veel dingen duidelijk gemaakt. Ik ben mezelf vragen gaan stellen. Ik ben voor mezelf de puzzeldeeltjes ineen gaan passen. Het geheel wordt duidelijker.
Ik heb DI geskypd:
"Ik ben uit bed gerold :) Kids mega vroeg wakker... Phone met zus gedaan, nagedacht.
Ik wil je niet kwetsen, ik wil je gewoon meegeven hoe het aanvoelt...
Voor mij, het voelt of ik weer op de grond sta.
Misschien ook een stuk angst die bij me weg is. Gister zijn me enkele dingen duidelijker geworden... een naïeve hoop die ik had, is weg.
Maar ik bekijk het positief! Het mogelijke ineenvloeien trekt zich terug, het geeft duidelijkere grenzen, en het geeft mij een iets grotere veiligheid me er niet helemaal in te verliezen.
Dat is hoe ik het NU aanvoel..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten