In een gesprek met een sub... (Ja, DI, ik praat niet enkel met D's ook met s's) merk ik toch veel gelijkenissen op. Wat doet dit goed te weten dat het niet ik alleen is die dit allemaal ervaart. Enkel is niet iedereen er zo open over. Wat ik als 'abnormaal' beschouw, overkomt dus ook anderen. Emotionele blokkades, een gevoel van gek worden, vreselijk negatief gedrag. Het aanpassen aan elkaar, het leren kennen van elkaar, aftasten, aanvoelen. Een vanilla-relatie geeft al aanpassing, dit nog veel meer. Ondanks dat ik dolgraag mee ga, me geef in onderdanigheid, heb ik het moeilijk me er bij neer te leggen. Ondanks dat DI me reeds bezit, mijn lichaam snakt naar hem, mijn geest zit vol van hem, lukt het me niet helemaal. Waarom? Geen flauw idee. Of ms toch? Zelfbescherming, door zelf in de aanval te gaan.
Ik voel me de weg kwijt, het lijkt of ik niets meer weet. Een vorm van mindplay? Een onderdeeltje van het bdsm? Het geeft mij alvast heftige verwarrende gevoelens.
Ik ben op zoek naar mezelf in mijn verhaal, in mijn belevenissen. Het lijkt of DI geen controle heeft over me. Nochtans, hij kan het. Ik denk dat hij niet genoeg doorgaat. Schrik om harder op te treden? Schrik voor de consequenties? Ik wil en kan hem niet steeds uitdagen om hem kwaad te krijgen, zodat ie strenger is.
Ik blijf in de clinch met mezelf. Ik wil DI, hij is lekker, lief in de momenten dat hij er is, knap maar ik wil een Mr die me domineert!
Het wordt er me ook niet bepaald gemakkelijk op gemaakt in dit alles. Virtuele vriendschappen die op de weegschaal staan, die me links laten liggen. Dit allemaal door mijn gedrag, mijn openheid. Enkelen die denken dat ze de waarheid in pacht hebben en mij trachten te overtuigen van hun gelijk. DI dat het niet bepaald tegenspreekt, een gesloten boek. Dat komt allemaal bij mij binnen. Er wordt niet beseft wat het mij doet. Een hoop verwarring en ellende. Hindernissen in mijn zoektocht, mijn beleving.
Gelukkig zijn er de uitzonderingen die respect hebben en tonen. Zij luisteren naar mijn verhaal zonder (ver)oordelen, en zijn er. Zij dringen geen mening op, laten mij in mijn doen, laten mij het zelf uitzoeken, en het zelf ervaren. Zij aanvaarden mij!
Een intussen goede virtuele s-vriendin heeft me het volgende bericht: "Ja maar lieverd je moet doen wat jou gevoel ingeeft wat goed is , ik kan bv naar je luisteren , maar mag me er niet mee bemoeien, maar ka er wel voor je zijn." Zij kampt met gelijklopende emoties en gevoelens.
Ik stel me de vraag, BDSM vraagt oa openheid, openheid in woord en daad. Naar mijn mening moet niet enkel de sub zich openstellen, ook de Dom. Hoe kan je elkaar immers voldoening geven als je elkaar niet kan lezen? Het hoeft niet steeds een open gesprek te zijn, lichaamstaal kan veel verduidelijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten