Het is alweer van vrijdag dat ik Meneer gezien heb. Nee, dat is niet lang. Maar toch ervaar ik een gemis. Tussendoor zijn er wat sms'en geweest. Algemene sms'en.
Hij probeert echt wel tijd te maken heb ik de indruk. Ik tracht me keihard vast te houden aan alle kleine dingetjes die me aangereikt worden. Waar ik ff twijfelde of er nog verliefde gevoelens waren, weet ik nu wel weer beter. Het gaat dieper. Ik heb er trouwens nog met mijn zus over ge-sms't. "Schitterend," was haar reactie.
Het is fijn te weten dat ze achter me staat, heerlijk. Zij ervaart momenteel keiharde tijden, persoonlijke problemen, ik wil niet in haar schoenen staan. Feit is wel dat het haar en mij iets dichter bij elkaar gebracht heeft. Zonder veroordelen steunen we elkaar. Zonder meningen op te dringen geven we elkaar raad. En of het nu zij of ik is die es zaagt en klaagt, we luisteren naar elkaar. Dat heb ik heel lange tijd gemist. We zijn beiden 30'ers, en het lijkt of we elkaar nu pas met diepgang terugvinden.
"Laat het gebeuren en je ziet wel waar het loopt." kreeg ik van haar de hint op mijn verhaal. Klopt, ondergaan en ondervinden. Hem tijd geven. En diep van binnen bij Hem willen zijn.
Per momenten vraag ik me af wie wie zijn bezit is. Want ik spreek over MIJN Meneer, mijn eigenaar.
"Geniet van je gevoel." krijg ik niet voor de eerste keer te horen.
Ik geniet, alleen is het allemaal zo dubbel. Het gaat bij mij heel diep. Wetende dat het bij Hem niet zo diep gaat, zit de angst er heel hard in heel diep gekwetst te worden.
Gevoelens leiden hun eigen leven. Gevoelens kan je niet opdringen, afdwingen, ... Ze zijn er of ze zijn er niet. Ze groeien of ze verdwijnen. Het maakt het er niet gemakkelijker op.
Vragen flitsen door mijn hoofd. Wat als...??? Of stel dat...??? Zou ik...???
Vragen die ik Hem niet altijd durf te stellen, omdat ik niet op een muur van NEE wil botsen. Omdat ik geen druk wil leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten