1 - subbig, klein en onderdanig


Waarom heb ik in sommige mail contacten een heus subbig gevoel?
Hoe komt het dat een simpel bericht me toch al behoorlijk wat kan raken?
Waarom ga ik me onderdanig gedragen naar iemand die ik nog nooit heb ontmoet?

Klinkt gek... Maar ik heb het al meermaals mogen ervaren.
Onlangs nog, ging ik heel onderdanig mailen met iemand.
Ook vandaag, ik voelde teleurstelling van een mailcontact. Ach, ik had beter moeten weten, voor ik alles zomaar openbaar gooide. Niet iedereen is zo open als ik ben, waar ik toch meer rekening moet bij gaan houden.
Tracht het dan maar weer goed te maken. Is niet bepaald gemakkelijk. Ik ben dan ook zo een kei-kop die niet naar de mond wil praten, en al helemaal niet wil draaien met de wind mee.
Mailen geeft geen emoties weer, waar een mens zich ook al es aan kan mispakken. Of, nieuwsgierige vraagstaart als ik ben, stel ik al es de verkeerde vragen, waar dan of pijnlijke antwoorden kunnen op komen, of waar je aan de persoon in kwestie een gevoelige snaar raakt.
Alvast een bevestiging voor mij, dat ik mij meer door mijn gevoel moet laten leiden, en niet altijd door de personen rond mij. Of, dat ik een ietwat andere, gevoeligere aanpak moet hanteren.
Het gezegde, wat je zaait zal je oogsten, voel ik dan toch wel van toepassing op mij.

Geduld hebben, nieuwsgierigheid bedwingen, tijd nemen, tijd geven...
zijn maar enkele van mijn werkpunten. Waar ik toch al heel veel aan gewerkt heb se :-)
Niet voor niets wil ik een Dom, die mij wil en kan opleiden en trainen. Een Dom die mentaal en fysiek sterk genoeg is om mij aan te kunnen. Een Dom die mij de les spelt indien nodig, die mij straft bij het overschrijden van grenzen.
Een Dom die mij (her)opvoedt als het ware.
Hij zal de moeilijke taak op Hem moeten nemen om in mijn hoofd te kruipen, mijn reacties te peilen. Eens ik volledig in Zijn macht ben, weet ik dat Hij het Zich niet zal beklagen.
Maar dat vraagt voorafgaand heel veel tijd, vertrouwen en zorg.

Opmerkingen zetten een mens aan het denken.
Zo kreeg ik de opmerking of ik de touwtjes wel uit handen wil/kan geven.
Die zat raak... Ik moest toch ff nadenken vooraleer ik een antwoord kon formuleren.
Het is nogal tweeledig. In het dagdagelijkse leven, moet ik de touwtjes in handen houden, ik ben mama, en ik heb een leven, en een gezin te leiden. Als sub, of tenminste, als ik sub ben van ... tja, dan is het vanzelfsprekend dat ik de touwtjes geleidelijk aan loslaat, en aan mijn Dom geef. En dan nog kan dit niet volledig, want als Hij niet naast mij staat, moet ik zelf beslissingen gaan nemen, op het moment zelf.
Het sub zijn, het mama zijn, mijn zijn, vloeit in elkaar, door elkaar, naast elkaar...
Ik ben... diverse persoonlijkheden in een persoon... mama, vrouw, sub...
En nee, ik heb geen persoonlijkheidsstoornis!! :-D

Het valt gewoon heel moeilijk te omschrijven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten