14 - na regen komt zonneschijn

Het lijkt wel omgekeerde wereld. Gister kregen we herfstweer in ons landje, met enkele droge periodes. Vandaag idem. Al zat ik deze morgen in de regen, op de fiets, richting school.
Gister had ik een dip-dag. Vandaag voel ik me, gelukkig, heel wat beter. Ik voel de activiteit weer opborrelen.
Gister voelde ik me moe. Emotioneel en lichamelijk. Ik denk te veel... denk ik :-s
Ik panikeer, ga doemdenken... ipv gewoon te genieten.
Tja, mijn over-enthousiasme is in een klap omgeslagen. Waarom? Mijn ongeloof in het kunnen. De angst in het al dan niet slagen. Schrik om me te geven.
Terwijl het allemaal niet hoeft. Dat heeft Meester mij gister willen aantonen.
Dat heeft Meester mij gister aangetoond!

Een compilatie.

"Goedemorgen, er is leesvoer." bericht ik Meester gisterochtend. De blog-posts die O/onze ontmoetingen beschrijven, mail ik eerst door naar Meester, ter nazicht. Tot nu toe is daar nog geen wijziging aan gedaan door Hem. De blog-posts met mijn bedenkingen, gedachten, losse schrijfsels publiceer ik zonder doormailen naar Hem. Idem gisteren.
Ik vond de post nogal belangrijk, niet echt wetende of Meester de blog nog bekijkt, als Hij het per mail krijgt. Vandaar mijn sms.
In de late namiddag krijg ik sms van Meester, of ik al iets meer weet rond de opvang van de jongste. Mijn ex kan de kids sinds vorige week niet opvangen. Op zich geen probleem, het vraagt enkel wat aanpassing van Meester en ik. Vooral wat spel betreft. Meester neemt hier heel hard Zijn verantwoordelijkheid en weigert te spelen, oa bondage, als de kindjes bij mij zijn. Ook al slapen ze rustig boven.
Meester is dus nog zijn planning aan het maken, en afhankelijk of ik de kleinste al dan niet bij me heb, verloopt de avond.
"Dag Meester. J gaat idd naar huis vandaag. Ik heb hem de vraag gesteld maar nog geen antwoord gekregen. Subje voelt haar vandaag niet echt lekker in haar vel. Subje loopt te piekeren." geef ik Meester aan. "Subje moet het denkwerk overlaten aan haar Meester. Ik heb je blog gelezen en ik begrijp dat je nog moet wennen aan het idee dat je deze keer wel een goeie en eerlijke Meester hebt. Luister naar Mij en geniet van subje te zijn. Meester."
"Een goeie en eerlijke Meester?" denk ik. Je zou es moeten weten hoeveel personen er dat over zichzelf zeggen. Mijn denken slaat tilt. Ik hou het voor mezelf, ik wil Meester niet gaan kwetsen. Tot nu loopt het goed. Ik moet dit een kans geven.
J, is met reden mijn ex, en ik wacht nog steeds op antwoord. Ik kan er heel moeilijk mee om, als antwoord uitblijft. Het geeft mij geen duidelijkheid, en dan loop ik verloren. Ik sms mijn frustratie naar Meester. Hij tracht me te kalmeren; "Rustig meisje..." Bij het lezen van Zijn bericht verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. "Mo ja. Bwah. Ik loop echt ambetant." tracht ik mijn gedrag uit te leggen.
J kan de zorg nog niet op zich nemen.
"Ok, dan kom ik cake eten." sms't Meester me. Ik heb zondag gebakken. En de cake is behoorlijk goed gelukt. Er mocht iets minder suiker in, er zit nochtans al minder in dan het recept aangaf. De cake valt iets zwaar, maar de smaak is lekker.
"Je hoeft niet als je niet wil. Ik ben geen aangenaam gezelschap vandaag." laat ik Meester weten. Hoe graag ik Hem ook naast mij wil, Meester moet geen dupe zijn van mijn bad day. "Daarom kom Ik net wel, zodat je weer aangenaam zou worden." reageert Hij. Dit emotioneert me. Slik...
Ondanks mijn slechte dag snak ik naar een sessie. Ik laat dit Meester opnieuw weten.

Ietsje voor 21u komt Hij aan. Ik wist niet goed of ik Hem al dan niet als sub moest ontvangen. Hij komt binnen, en ik verwelkom Hem vanuit mijn zetel. "Ben je niet blij dat ik er ben?" vraagt Hij me. Plagerig antwoord ik van niet. Hij draait zich lachend om om terug naar buiten te gaan. Vragend wacht ik af. Zou Hij...?
Maar nee, Hij blijft. Ik sta recht en wil Hem gedag kussen. Hij laat het niet toe. Met Zijn ogen vraagt Hij mij Hem correct te verwelkomen. "Ja ok..." zeg ik, en doe mijn pyama uit, ga op mijn knieën en geef Hem een kus op Zijn kruis. Direct overvalt mij mijn sub-gevoel.
Het salontafeltje is al ingedekt met de cake en koffie. Ik schenk Hem een tas in. Ik neem mij ook een tas en ga naast Hem zitten.
Hij is lief en teder. Streelt mijn haren. Duwt mijn haren achter mijn oren. Hij streelt mijn lichaam. Hij verkent mijn lichaam. Hij bekijkt de blauwe plek op mijn onderbeen. Bovenliggende adertjes? Hij bekijkt de vlek op de binnenkant van mijn knie. Mijn geboortevlek. Hij doet de moeite mijn buitenkant te ontdekken.
Ik geniet alleen maar, en vlei me tegen Hem aan.
We praten vooral. Hij vertelt over Zijn kindjes. Ik luister. Sommige dingen raken me heel diep. Ook Hij heeft Zijn rugzak te torsen.
Hier en daar los ik dingen waar ik over pieker. Kindjes, familie-kwesties, enz...

Meester houdt de tijd in het oog. Hij was er niet gelukkig om, dat ik gister moeite had uit bed te komen.
Hoe hard ik ook verlang, Hij geeft niet toe.
We kussen als afscheid.

In mijn bed bericht ik Hem nog: "Dank U wel Meester. Dank U voor Uw tijd, Uw geduld, Uw begrip! Sorry als ik U vandaag niet kon voldoen." Ik voel me toch wat schuldig tegenover Meester. "Subje, je hebt vandaag (misschien onbewust) wel voldaan voor je Meester. Ik had een beetje rust nodig, en jij hebt mij die gegeven. Ik hoef niet iedere keer klaar te komen om van een geslaagde avond te kunnen spreken. Zorg maar dat je nu in je bed ligt en slaapt." reageert Meester.
Hier weet ik niet op te reageren. Mijn denken reageert... Zegt Hij dit om mij te paaien of is het gemeend? Verdorie, ik moet van dat wantrouwen af!!! Ik kies voor het gemeende!
"Ik lig in bed. Redelijk moe. Maar tevreden. Blij te lezen dat je toch genoten hebt :-) slaapwel Meester. Dank dat U er was. Het deed me goed. Kus" antwoord ik Hem.

En zo is het ook. Ik kijk steeds uit Hem te ontmoeten. Ik ben blij als Hij er is. Ik verlang om verder te ontdekken, Hem te leren kennen. Hij weet mij te bespelen, enkel met Zijn spreken en ogen. Hij geeft mij een subbig gevoel, zonder dat er enige bondage of spanking aan te pas komt.
Is dit een vorm van mindplay?

Ik laat Hem toe. Mijn geloof en vertrouwen groeit, ondanks het duiveltje dat af en toe nog iets influistert.

Hij is MIJN Meester
ik ben ZIJN sub!!