18 - My little brat girl

Ik had het woensdag aan de telefoon al gehoord. Ze klonk niet zo vrolijk als anders. Toen ik haar vrijdag van de bus haalde, vroeg ze waar zus is. Geen kus, geen omhelzing.
Mama mag ik dit? Mama gaan we dat?
Ik voelde onmiddellijk haar spanning op mij overslaan.
"Mama, ik wil niet naar papa..."
Aangezien ik zelf plannen heb dit weekend, kon ik haar niet geven wat ze wou. We sloten een compromis. "Je blijft bij mama tot morgen, en dan ga je naar papa. Mama heeft zelf plannen."
Ze weet als het een papa weekend is, en ik geen plannen heb, dat ze dan bij mij kan blijven. Maar als het papa weekend is, en mama heeft wel plannen, dan moet ze er haar bij neerleggen.
Ok. Ik zie dat ze het begrijpt.
"Mama gaan we langs daar, ik wil juf nog zien." Ok, we rijden altijd langs daar, dus geen probleem voor mij. Maar juf is er niet. "Misschien is ze boven?" "Zou kunnen, maar eigenlijk wil mama naar huis." We treuzelen wat, maken de fietsen los, maar zien juf niet.
Thuis. "Mama mag ik met het buurmeisje spelen? Mag ik binnen spelen?" "Nee, schat, het is mooi weer, profiteer er nog even van." "Ok."
Korte tijd later is ze dan toch binnen bij het buurmeisje. Het buurmeisje moet iets tonen, en dan zijn beide meisjes weer buiten aan het spelen.
Na het eten, is mijn kleine meid weer weg, spelen met het buurmeisje.
Het is avond, het donkert, ze zijn binnen tv aan het kijken.
"Om 21u moet je naar bed!" verwittig ik haar. "En geen discussie he dit keer!" "Nee mama."
21u30 haal ik haar naar huis. Ze kijkt nog even bij mij in de zetel het tv programma uit. En dan moet ze naar bed.
Maar ze wil niet naar bed.
"Ik ga weglopen!" "Ok, dan bel ik de politie. Ik weet een kindje die heel vaak wegliep van haar mama, en nu zit ze in een soort gevangenis!"
Na enige heen en weer gepraat gaat ze dan toch naar boven. "Ik wil niet douchen. Ik ga morgen mijn tandjes poetsen. Slaap je bij mij? Je mag niet naar beneden gaan!" Mijn geduld geraakt op. Ik neem de lakens om de zetel slaapklaar te maken, vraag een nachtkus, maar krijg enkel een hoop discussie en vragen. Als ik dan uiteindelijk de stap zet om naar beneden te gaan, ontpopt zich een hels getier. Ik negeer het, tandenbijtend, en ga telefoneren...
Uiteindelijk ga ik toch weer mee, stop haar in, krijg haar rustig, intussen is het bijna 23uur.

Deze ochtend hoor ik haar wekker aflopen. Ze zal er gisteravond aan geprutst hebben. Veel te vroeg om op te staan, zet ik hem uit. "Mama ik kan niet meer slapen!" Het is amper 6uur. "Het is nog nacht, je moet nog wat slapen!" Wat ze doet. Een uurtje later komt ze me wekken.

De bedoeling was om samen rustig te ontbijten, dan samen te douchen en nog iets leuks te doen tot papa haar komt halen.
Aangezien papa voorzien is op middageten, komt hij haar voor de middag halen.
Intussen krijg ik bericht dat mijn kleintje ziek is. Ik kan nog naar de dokter, en papa komt dus iets vroeger.
"Kom, we gaan douchen." "Nee, ik wil niet." Ik maak mij er niet kwaad om, en kruip zelf onder het stromende water.
"De tijd loopt door he. Er zal geen tijd meer zijn om nog iets leuks te doen." verwittig ik haar. Ik maak me niet kwaad.
Nadat ik mij gedoucht heb, gaat ze dan toch douchen. "Mama ga je helpen?" "Ok, zeg als je me nodig hebt." Ze blijft echter tijd rekken. "Als ik aangekleed en klaar ben, kan ik niet meer helpen he." Opnieuw gaat ze over de grens. Ik weiger toe te geven.
Uiteindelijk maakt ze zich zelfstandig klaar, en is het 10u30 geworden. Kwart voor 11 komt papa aan.
Nu is ze kwaad omdat ze geen tijd meer heeft om iets leuks te doen...
Al het verwittigen heeft niets geholpen.

My little brat girl...
Wie noemt mij een brat?