13 - blauwe maandag


Het is zo weer een van die dagen, die ik de laatste tijd weer meer ervaar.
Moeilijk uit bed geraken.
Haasten.
Kleine onvoorzienigheidjes.
En te laat komen.

Waar en wanneer het begon? Geen idee...
Gisteravond heb ik Meester nog mogen lezen. Ik voelde me weer gerust. Moe als ik was, kon ik naar bed. Alhoewel, naar bed, als beide meisjes thuis zijn, slaap ik in de zetel. Ik heb maar 2 slaapkamers, en ik vind het belangrijk dat de meisjes elk een kamer hebben. Ze hebben een ruimte nodig voor henzelf.
Dus slaap ik in de zetel. En dan komt de hond bovenop mijn benen liggen. De kat op mijn schouder. Lekker warm en geborgen, dat wel, maar van zo ik me wil draaien, moet ik die beestjes wegjagen...
Dus ja, een gebroken nacht.

Deze ochtend had ik het dan ook weer moeilijk om uit mijn warme bed (zetel) te komen.
Eigenlijk was het nog niet erg, we, de kids en ik, hadden ruim tijd om ons klaar te maken.
Komt mijn oudste op het moment dat ik de jongste naar school moet doen, dat de schoenen die ze aanheeft niet passen op haar kledij. Dus ze doet haar sportschoenen aan. Veters goed steken, knopen, daar gaat mijn tijd dat ik net niet teveel heb.
Haastje... vlug...
Kleinste net te laat op school.

Terug naar huis, langs de bakker, ontbijten met de oudste. Ik had maar net voldoende brood voor de kleinste...
En dan is het alweer tijd om de oudste naar de bus te brengen.
Lap, hier heb ik tijd tekort. Verdorie, ik bel de school om te verwittigen dat we op komst zijn, of de bus even kan wachten. Ook hier ben ik twee minuutjes te laat.

Maar mijn dag is begonnen, niet zoals ik het wil...

En dan overvallen mij duizenden bedenkingen...

Moet ik op die manier werk zoeken? Ik geraak verdorie amper op tijd met de kids op school. Ik geraak niet op mijn eigen buitenshuis hobby-activiteiten. Ik krijg mijn eigen huis niet op orde.
Angst overvalt me.

Vanavond komt S langs. Ik verheug me er steeds op, als ik weet dat Hij langskomt.
Aangezien ik ik ben, mama, vrouw en sub in één persoon, maak ik me ook hier weer zorgen.
Ik heb nog zoveel te doen in huis. De kattebakken moeten schoongemaakt worden, mijn dagelijkse huishoudtaken. Ik wil het netjes hebben, voor mezelf, maar vooral als ik bezoek verwacht.

Opnieuw stel ik me vragen.
Moet ik op die manier werk zoeken?
Demotivatie alom.

Mijn denken gaat naar Meester. Ik heb dan wel mijn winterjas van wantrouwen afgelegd. Ik heb nog steeds mijn zomerjas van wantrouwen aan. Onbewust laat ik het Meester merken.
S is een goede Dom, daar ben ik van overtuigd. In het spel vertrouw ik hem volledig, verlang naar meer zelfs.
Maar... relationeel... ben ik angstig.

't Zit diep. Heel diep.
Is Hij mij waard op die manier? Ben ik Zijn blauwe collar waard?
Zal Hij voldoende geduld opbrengen? Zal ik me helemaal kunnen openstellen naar Hem toe?

Gister voelde ik gemis. Hij was druk bezig, en ik heb Hem niet gelezen. Het toont aan hoe ik me ga hechten. Hoe groot mijn nood is.
En net dat maakt me kwetsbaar.
Meester probeert aan mijn noden tegemoet te komen. Dat merk ik aan de sms'en. Dat merk ik aan Zijn reactie op de blog.
Maar op Zijn vraag Hem te vertrouwen, kan ik niet volledig ingaan. Ik krijg mijn achterdocht niet kwijt.

Ik heb het er wel over met Hem.
"Stel dat jij iemand ontmoet en verder wil met die persoon?" "Zal niet gebeuren." antwoordt Hij dan. Hm, heb ik nog gehoord, maar 3 weken later was het wel zo...
Wat als ik verliefde gevoelens krijg? Wat dan? Want daar heeft persoon x misbruik van gemaakt.
Of ben ik maar een fase...
Of wordt er zich plots gerealiseerd dat ik niet werk?
Of...

Het zit diep, veel dieper dan ik voor mogelijk hield.
Verlatingsangst, onzekerheid, faalangst...
Het maakt me emotioneel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten