3 - ik heb Vadertje ontmoet!

En dat werd eigenlijk wel hoog tijd.
Ik had al es afgesproken met die man. Twee keer zelfs, en weer afgezegd, hem in de kou laten staan. Och wat was ik kwaad op mezelf. Ik heb hem al mogen bellen om mijn hart uit te storten, en dan handel ik zo, nee, dat hoort niet. Hij verdient beter dan dit.
Dus deze ochtend, ik reageer op zijn mail, ik uit mijn groeven, verwensingen, angsten. Heel ff was ik boos op hem, wat ik hem bekend heb. Ik ga iets dieper in op de mail. Als excuus? Nee. Gewoon trachten onderliggende reden te geven voor mijn manier van doen.
Ik sluit af, als hij zin heeft om naar de kust te komen, dat ik thuis ben. Ik voelde me immers niet zo lekker in mijn vel, en de plannen die ik had, heb ik afgeblazen.
Nog geen half uur later krijg ik sms van Vadertje, hij gaat de trein nemen en is om kwart na twee aan het station.
Ik heb moeite om te doen wat ik moet doen, ik forceer mezelf om te douchen, me klaar te maken. Het is mooi weer, Vadertje komt, ik zou wel gek zijn om de dag binnen door te brengen, waar ik heel veel zin in heb.
Eenmaal klaar, vertrek ik te voet naar het station, de hond mee. Zo is ie ook nog es buiten.
Mijn lichaam voelt zwaar en log aan, ik heb moeite om vooruit te komen. De hond trekt aan de riem, en ook daar reageer ik nogal ongeduldig op.
Ik merk dat ik niet op tijd aan het station zal zijn en sms Vadertje. He bwah, ik laat echt geen goede indruk na he.
Aangekomen aan het station, herken ik hem redelijk vlug. Hij mij ook, er komt een lach op zijn gezicht.
We gaan wandelen aan de dijk, onderwijl pratend. Tenminste, ik praat, hij luistert. Na wat stappen gaan we op het terras iets drinken.
De koppijn die ik al voelde 's morgens neemt toe. Ik steek het op het moment zelf, want ik ga nogal diep in op het gesprek. Neem daarbij nog es dat ik niet bepaald voldoende gegeten heb.
We keren terug richting station. Ik voel me zieker komen met de minuut, en besluit naar huis te gaan. Daar voel ik me Vadertje weer teleurstellen.
Net op tijd kan ik de bus nemen, maar 1 halte verder stap ik weer af. Ik kan me nog amper verder bewegen, maar ga toch door, om de koelte van de stenen trappen op te zoeken. Het slechte gevoel ebt weg. Ik voel me echter niet in staat de volgende bus te nemen, en contacteer mijn ex. Gelukkig heeft ie door dat ik me echt niet goed voel, en taxi't me naar huis.
Was het de combinatie onvoldoende gegeten te hebben, met de stress van het gesprek?
Of was het iets dat al aan het broeden was?
Of gewoon een plaagje die heel zwaar op me gevallen is?

In alle geval, intussen voel ik me beter en heb ik Vadertje gebeld om me te excuseren. Mijn ex heb ik bedankt, en mijn zus ook. Haar had ik ook gebeld, om mij er ff door te loodsen.
Ik was vooral blij dat ik niet alleen was, de telefonische contacten, en het gezelschap van mijn hond. Die heeft zich voorbeeldig gedragen, ik kan mij geen betere partner wensen. :-)

Vadertje, vandaag wordt niet herhaald, ik ga niet meer afspreken om dan ziek naar huis te gaan.
We gaan wel nog afspreken, en dan is het aan jou om te praten. Ik leg een plakker op mijn mond :-)