Er is heel intens heen en weer gemaild vandaag. Mijn verlangen om Hem weer te mogen ontmoeten is sterk aangewakkerd, maar ik durf Hem de vraag niet te stellen.
Sinds 14u30 is er stilte. Op zich niet erg, zelf had ik niet veel tijd meer om nog intenser te mailen.
Douchen, de jongste van school halen, avondmaal voorbereiden, het vraagt de nodige tijd en aandacht.
Ik wil Hem bericht sturen, met de vraag of Hij vanavond mogelijkheid ziet tot afspreken. Maar ik hou me in. "Niet forceren." spookt er door mijn hoofd. "Je niet gaan opdringen. Niet weer die fout gaan maken!"
En dan verschijnt Zijn naam op mijn gsm-scherm. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. "Dag sub, hoe laat gaan de kinderen slapen? Ik wil eens langs komen. Je Meester." Dit lijkt wel telepathie.
Nu ben ik toch heel tevreden dat ik deze middag wat opgeruimd en schoongemaakt heb. Kuisen is niet bepaald mijn hobby, mijn huisje lag er echt wel heel vuil bij dit keer. Tja, een hond en twee poezen die geen voetjes vegen aan de mat, laat zijn sporen na.
Over een uurtje mag ik mijn Meester verwachten.
O jee, ik zie Hem al als 'mijn' Meester. Argh, ik loop alweer te vlug van stapel...
Ik mag Hem 'mijn' Meester noemen.
Stipt op tijd kwam Meester bij mij aan. Iets dat ik opnieuw moet aan wennen.
Ik was gekleed, rekening houdend dat Meester mogelijk mijn deur niet zou vinden. De code van de poort wist Hij al.
Onwennigheid overviel me weer. Meester zag het. Hij nam ruim tijd tot ik me weer zekerder voelde.
Wat heen en weer gepraat, Zijn droge humor...
"Neem es mijn boekentas," gebood Meester me. "Waarom?" stelde ik spontaan de vraag. "Kan je iets anders dan waarom vragen?" reageerde Meester. "Euhm,.. ja hoor, ik heb het daarnet toch bewezen?" reageerde ik plagerig. We hadden net gebabbeld.
Ik haal Meester Zijn boekentas. Hij haalt er een doosje uit. Een klein zalmkleurig vierkant doosje. Emotionele opwinding maken zich van mij meester. Zo rustig als ik kan, maak ik de strik los. Ik concentreer me er op, neem de tijd, om zelf tot rust te komen.
Eenmaal het doosje open...
Een collar.
Een turquoise blauwe collar.
De collar kan rond mijn hals, kan los of aangespannen rond mijn hals. En de collar kan ook als armband gebruikt worden.
Blijdschap, en dankbaarheid overvallen me. Ik houd me in om Meester rond Zijn hals te vliegen en te kussen.
Dank U Meester.
Natuurlijk bewees ik Meester dat ik Zijn blauwe collar waardig ben, dat ik Zijn sub ben!
Mij terug op mijn gemak voelend, gaf ik me als wie ik ben, geil, speels, brat... De grenzen van de gedragsregels zoekend, peilend naar Meester Zijn reactie.
Maar Meester bleef rustig. Rekening houdend dat mijn jongste boven in bedje lag.
Nu voel ik me er wel wat schuldig over. Meester tracht het algemene wantrouwen en de angst weg te werken, en dan gedraag ik me als een kleine irritante puber! En dat de dag dat Hij mij collart! Ik mocht wel wat meer dankbaarheid getoond hebben.
Vooral, omdat Hij mij weer verwend heeft. Ik moest wachten op mijn orgasmes. Waar ik niet gelukkig om was. Maar na mijn wachten, heeft Hij mij overladen met orgasmes!
Hij heeft mijn lichaam gelezen. Steeds als Hij zag dat ik naar andere oorden vertrok, hield Hij op, zodat ik hier bij Hem kon blijven.
Ik voel me een tevreden voldane sub.
Dank U Meester!
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten