12 - confrontatie alom

En dan open ik de brievenbus, haal mijn post uit, en vind mijn stofschaar... Mijn hart slaat een slag over van schrik. BAI is aan mijn deur geweest? Pijn stroomt binnen. Zonder gedag te zeggen? Zonder te informeren hoe het gaat? Zonder enige moeite, alleen maar de schaar in de brievenbus...
Het confronteert.
Ik loop al de ganse dag tegen confrontatie aan. Het zit me hoog. Ik bedwing mijn tranen, tracht me elders op te concentreren... Wat me niet bepaald lukt.
Dit kan toch niet? Het is meer dan 3 weken dat ik Bai zijn blauwe collar heb afgedaan. Dit zou toch moeten een plaatsje gekregen hebben? En dan gooit een stomme stofschaar, die ik nota bene zelf terug gevraagd heb, alles weer overhoop?!

Vannacht kon ik niet slapen. Opstaan dus, filmpje kijken, om na 3u terug in mijn bed te kruipen. Mijn wekker van 8u heb ik genegeerd, een uurtje later pas ben ik uit bed gekomen.
Gister avond hadden c en ik het over mijn schrijven. Een talent vindt hij. Het idee om een boek te schrijven kaatst hij niet af. Om 7u was hij al op kantoor, berichtte hij me, "Ik heb echt weinig tijd buiten m'n werk." Nog half versufd, slapend lees ik het. "Weinig tijd buiten je werk?" reageer ik een uur later, "krabbel je terug?" versta ik er onder. "Neen, gewoon besef. Ik wil m'n sub tijd en aandacht kunnen geven, maar ik moet wel genoeg tijd en aandacht hebben." Dit komt mij niet positief aan. "En dat heb je niet?" vraag ik nog es voor de duidelijkheid. "Zoals je zelf merkt en beseft werk ik veel en hard. Lange dagen... en ik wil het beste voor je." verduidelijkt hij. Meer dan een ok, komt er bij mij niet uit. "Boos of teleurgesteld?" vraagt c uitleg. "Beide." reageer ik. "Je kent me al wat ik ben rechtuit en eerlijk." vervolgt hij. "Ja, ik ben teleurgesteld, en boos op mezelf. Hoe heb ik me zo kunnen laten meeslepen?" stel ik mezelf de vraag. "Ik ken je maar 3 dagen, en ik loop niet weg. En je had nood aan iemand, aan leven na de dood." legt hij me uit. "Klopt." geef ik toe. "Donderdag gaat niet door dan?" concludeer ik. "Wie zegt dat? Ik wil nog altijd een mooie ziel ontmoeten. Stuk ongeduld." antwoord hij. Ik twijfel. Ik weet niet of ik het wil... "Tenzij jij denkt tijdverspilling en alle contact verbreken. Dan heb ik daar begrip en respect voor." voelt hij mij aan. Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niet wat ik moet denken. "Bedankt voor je eerlijkheid." is het minste dat ik toch kan reageren. "Je bent sterker dan je denkt heb ik al gezegd en ik wil zo open en eerlijk mogelijk tegen je zijn. Dat verdien je wel." sms't c me. Het is te kort bij. Het is een teleurstelling, in te korte tijd na de breuk met Bai.
"Eigenlijk... Tijd heb je zelf deels in de hand toch?" Ga ik er voor of laat ik het los? "Jij weet zelf best wat je wel en niet kan he." oordeel ik. "Daarom dat ik ook niet rond de pot draai en het direct zeg." merkt c op. "Ik stel voor, laat ons idd donderdag afspreken en zien. Wat denk je? Er zijn nog de weekends ook toch? Trouwens, je geeft nu al heel veel tijd en aandacht." probeer ik. "Ja, maar ik ben niet bij je he. En zoals je zelf zei, dan is het moeilijk te controleren. Te straffen..." Waarom lijkt alles mij zo herkenbaar?

C vertelt me over zijn droom. Een droom die mij lijkt aan zijn werkelijkheid te toetsen.

"Als je maar 8u werkt, kan je in die tijd toch ook niet controleren?" haal ik mijn punt binnen. "Dat is waar. Maar heb je dan de discipline om m'n wensen op te volgen, een soort sub huisvrouw te zijn?" Hij haalt mijn struikelblok aan. "Denk je dat ik dat nu niet doe?" ga ik in verdediging, "Natuurlijk laat ik ook steken vallen. Niemand is perfect he. Is het dat? Bang dat ik ga profiteren?" lijk ik aan te vallen. "Je zei dat je egoïstisch bent..." gebruikt hij mijn woorden. Dan is een mens open en eerlijk, lijkt het tegen je gebruikt te worden! "Ja, je bent eerlijk. En ik denk dat je je echt slecht voelt als je me teleurstelt." Dit klinkt als Bai.
Confrontatie...

Zowel c als ik voelen twijfel, onzekerheid en angst.
"Daarom toch dat mensen tijd nemen elkaar te leren kennen? We gaan donderdag niet trouwen he." lijk ik alles in handen te nemen.

Gister heb ik geen huishouden gedaan. C wist dat. Vandaag hebben we het er over.
En dan slaat de schrik bij mij in, "Ik denk dat ik je verwachtingen niet kan inlossen." Verdomme Bai..."Vooral wat huishouden betreft."
"Ik woon in een klein oud huisje. Ik kom van ver, emotioneel dan. Het gaat alleen maar beter." ga ik helemaal los. "Dus je, je twijfel is terecht. Soms schaam ik me om mijn huisje. Er zou moeten geschilderd worden ed. Het is nooit netjes. Een hond en 2 katten, kids. Er wordt geleefd ja. Ik ben ook niet de persoon die de ganse dag ga staan kuisen." Ik gooi alles er uit. "Ik wil niet teleurgesteld worden. En ik wil een ander ook niet teleurstellen." geef ik verder aan. C reageert positief.

Dit is mee waarom Bai geen contact meer wil met me. "Waarom?" vraagt c. "Mijn dagelijkse structuur." licht ik toe. "Niet aan gewerkt?" vraagt c. Hier heb ik niet direct antwoord op. Ja en nee. Niet zoals ik het wou en zag. Nee dus. "Hoe kan hij dan iets van je vragen als er samen niet aan gewerkt is?" oordeelt c. "Elk zijn huis was het antwoord." reageer ik. C heeft zijn mening. Ik geef geen commentaar. Ik heb er geen mening over.

Ik voel het klopje van de hamer tikken. "Doe een siësta van een uurtje." raadt c me aan. Het uurtje worden twee uurtjes.
"Soms vraag ik me toch wel af waar ik in godsnaam mee bezig ben." sta ik stil bij mezelf. Ik voel schaamte om mezelf. Schaamte omdat ik geen doorsnee vrouw ben. Omdat ik niets lijk te kunnen. Ik voel me afgerekend worden. Afgerekend omdat ik niet uit werk. Omdat er momenten zijn dat ik niets doe, dat ik minder draagkracht heb,... "Je voelt je waardeloos..." concludeert c. "Wat zijn je kwaliteiten?" gaat hij er dieper op in. "Met mijn kwaliteiten kom ik niet ver he." merk ik op. "Je bent creatief, kan goed schrijven, bent behulpzaam, lief, kritisch... klinkt niet zo waardeloos." krikt c me op. C geeft zijn visie.

We hebben het over de kindjes. De oudste die in een leefgroep logeert. Het hoe en waarom. De jongste en haar specifieke problemen...Ik klaag niet. Ik heb 2 schatten van kinderen. Ze zijn gezond en 'zelfstandig'. Soms valt het gewoon verdomd zwaar en wil ik dat er es voor mij gezorgd wordt.

"Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Je weet nu wel heel veel van me. Heel veel minpunten, kwetsbaarheden..." reageer ik op de vraag hoe ik me voel. Al hoop ik er een vriend bij te mogen krijgen. Ik durf me geen illusies meer maken. Ik stel me geen verwachtingen meer. Ik ben weer in mijn schulp gekropen. Mijn beschermende schulp.
"Sta je er open voor?" informeert c nog. "Open voor meer... in de toekomst." polst hij. "Ik sta voor heel veel open, c. Ondanks mijn angst." Ik voel hoe ik me afscherm tijdens de ganse conversatie. C wil weten waarom. "Het confronteert. Ik wil geen pijn voelen. Er komt zoveel boven. Zoveel dingen waar ik bij in strijd ben gegaan en nog doe. Zoveel dingen die zoveel mensen niet weten. Dingen die dan voor mij klein zijn, zijn voor anderen groot. En dat snap ik he. Maar word ik begrepen?"
Mensen zien me nu zoals ik nu ben, sommige mensen zien me als een klein zielig wezentje. Die mensen hebben me niet gezien wie ik 3 jaar geleden was. Toen was ik dat klein zielig wezentje. Intussen ben ik heel veel gegroeid. Voor sommigen ben ik niet groot genoeg. Sommigen verwachten me groter. Groter dan ik nu ben of kan zijn. "Ik wil niet dat die pijn, die confrontatie primeert."

Op een of andere manier doet c me aan Bai denken. Ze kijken op dezelfde manier naar de toekomst. Ze verwachtten dezelfde dingen. En toch zijn ze verschillend. Ze verschillen in aanpak. C gaat in gesprek. C graaft naar het onderliggende.