En zè zijn vreselijk,
de avonden. Dan slaat het alleen zijn keihard in mijn gezicht. Overdag valt dat allemaal nog best mee. Overdag is het licht, moet ik hier zijn en moet ik daar zijn, doe ik dit in huis en dat in huis, en spendeer ik tijd aan mijn hobby's. Alhoewel, ik zit meer en meer en veel te veel aan mijn computer scherm gekluisterd. Time goes on, en tijd kan je niet inhalen.
Ik heb contacten, via chat. Aangename contacten. Interessante babbels. Tot daar en niet verder. Ik scherm af. Ik bewaak mijn grens. Zelfbescherming.
Maar ook dat doe ik geen godganse dag.
Het wordt tijd dat de kindjes terug thuiskomen. Dan zijn mijn dagen weer vol levendigheid en enthousiasme. Vol bezigheid en tijd te kort. Dan heb ik de tijd niet meer voor verveling. Geen tijd meer om te piekeren. Geen tijd meer om stil te blijven staan bij wat geweest is. Dan volg ik weer mijn eigen routine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten