8 - als zalf op een wonde

Soms, doet het goed om met onbekenden in gesprek te gaan. De veiligheid die het pc schermpje biedt, doet woorden en gevoelens gemakkelijker vloeien. Dan kan er vanalles aan bod komen. De zin en de onzin van het leven. De vraag van het bestaan. Gezever over grote en kleine dagdagelijkse dingen. Grapjes die je aan het lachen maken.
Gewoon zijn wie je bent, zonder veroordeeld te worden, zonder vooroordelen.

Zo sms ik sinds korte tijd met persoon x. Die persoon heeft me al verwonderd en geraakt. Persoon x is halfweg de 20. De wijsheid die hij met zich meedraagt, kan ik alleen maar respect voor hebben.
Hij zorgt bij mij voor verwarring. Hij weet zich op een of andere manier bij mij binnen te dringen. Het maakt me nieuwsgierig naar meer. Is hij er zich van bewust? Doet hij dit bewust? Ik geniet alvast van de aandacht die als verzachtende zalf op mijn wonde komt.
Het gesprek gaat alle kanten uit. Van diepgang naar oppervlakkig. En omgekeerd. Er wordt afgetast lijkt het. "Als er iets is vertel je het me." krijg ik de boodschap. Zijn aandacht, zijn bezorgdheid, geeft mij een speciaal gevoel. Tegelijk maakt het me achterdochtig. Het blijft immers sms contact.
Vanuit zijn levenservaring, tracht hij er te zijn voor mij. Ik de onbekende. Hij de onbekende. Twee onbekenden die steun lijken te vinden bij elkaar.
Als ik het gesprek naar een zekere diepgang breng, volgt hij. Hij vraagt uitleg. Ik verwijs hem naar de blog. Een zekere angst dat het contact wel zal afbreken na de blog, blijkt onwaar te zijn. Hij reageert en vraagt uitleg. Hij catalogiseert.
Hoe kan een jonge man zoveel wijsheid hebben. Opnieuw achterdocht van mijn kant. Ik ga testen... Ik erger hem. Hij blijft er niet onberoerd onder.
Waar ik dacht dat afstand een zekere veiligheid gaf, waar het pc schermpje een obstakel is, lijken zijn woorden toch bij mij binnen te komen. Stuurt hij op iets aan?
Zowel in chat, als sms, doet hij iets. Ik kan niet woordelijk omschrijven wat mijn lichaam me doet voelen.
Net voor ik ga slapen krijg ik "Je bent sterker dan je denkt." te lezen. Op mijn reactie dat ik me teleurgesteld voel, reageert hij: "Die teleurstelling moet... Dat is overgave dat je niet terug krijgt. Dat is een leegte van binnen dat moet verwerkt worden, en je bent explosief maar dat vraagt nu eenmaal tijd." Hij gebruikt zijn ervaringen om mij te steunen.
Als we het over de invulling van bdsm hebben, merk ik ook hierin gevolgd te worden. De rode draad door heen de dagdagelijkse taken. Het subtiele spel.
Ik besef door het ganse gesprek, dat ik het mis. Het geheel. Het allesomvattende. De kleine subtiliteitjes. De uiting van wie ik ben.
We snijden het onderwerp subspace aan. Hij omschrijft of hij het zelf al ervaren heeft. Is er dan iets dat hij niet weet?
Er komen gerichte vragen. Vragen die me aan het denken zetten. Vragen die me verplichten op een andere manier naar mezelf te kijken. "Geef je dan ook zoveel? Los je ook de verwachtingen van de D in? Want je kijkt naar anderen, kijk ook naar jezelf."
Ook S komt ter sprake. De manier van reageren, positief, negatief. Hoe persoon x zou reageren in zo een situatie.
Wie ben ik? Ben ik H of ben ik doerga? Ik ben beide. Alleen schept de naam doerga meer privacy. Bdsm is voor mij geen spel, wel een way of life.
Tja, op een of ander manier weet persoon x me te raken, en ik laat het toe. Hij is niet alleen in het lichaam maar ook in de ziel geïnteresseerd. "De ziel is het belangrijkste. Ik wil vuur, geen mooi stukje houtskool." komt er in beeldspraak. "Bdsm is vooral geest. Daar moet het goed zitten."
"Wat denk jij na dit alles nu over me? Hoe voel jij je?" ben ik heel nieuwsgierig. "Bezorgd, geïntrigeerd, verwonderd." luidt het antwoord. "Waarom bezorgd?" vraag ik me af. "Ik weet niet waarom, dat is vaak zo met gevoelens of emoties. Chemische stoffen die verspreid worden vanwege impulsen die we niet altijd begrijpen." antwoordt hij. "Jij verwonderd me, je maakt me nieuwsgierig. Heb ik al gezegd. Je houdt me vast." geef ik toe. "Ik wil je ook vasthouden, ik wil er op toezien dat je boot ok is." reageert hij. "Raar toch. We kennen elkaar niet. Er heerst afstand. En toch heb jij dat gevoel van bezorgdheid." verwonder ik me. "Dat snap ik niet. Waarom die verantwoordelijkheid?" stel ik verder de vraag. "Omdat je het nodig hebt. Omdat ik het aanvoel dat je iets met me bent." komt het antwoord.
Ik wil zo graag een Dom hebben, waar ik me goed bij voel. Die meegaat in mijn verwachtingen. Een Dom voor wie ik iets kan en mag betekenen. Het is misschien te veel gevraagd. Het lijkt onvindbaar. Persoon x zegt dat het vanuit mijn perspectief komt. Ik kijk te veel naar beneden waardoor ik weinig zonlicht zie. Nee, af en toe kijk ik naar boven. Om dan weer bescherming te zoeken in mijn schulp. Ik mag me niet laten leiden door alleen maar mooie woorden. Ik wil me niet laten leiden door alleen mijn noden. Ik wil niet weer zo diep gaan. Ik wil niet weer die pijn voelen. Ik wil niet hopen en verlangen naar iets dat niet ingelost wordt. Ik wil niet het geluk ervaren, die met een simpele vingerknip gedaan kan zijn. Nee, ik wil enige zekerheid en vertrouwen. De Dom die mij wil bezitten gaat heel veel moeite moeten doen. Ik wil reactie op mijn actie. Ik wil bevestiging, erkenning, feed back. Evt de nodige bijsturing. Spontaniteit, eerlijkheid. Geen zelfbeklag, geen medelijden. Wel begrip!
Ik wil mezelf zijn, mezelf blijven. Gezien worden zoals ik ben, en aanvaard worden om wie ik ben. Ik wil al helemaal niet ondankbaar zijn.
Persoon x lijkt perfect. Is hij het? "Verre van," reageert hij, "ik ben te jong, te groot, te onervaren, enz..." Ik ga niet zeggen dat leeftijd voor mij niet telt, ik zie me zelf, met alle respect, niet met een 50'er in relatie gaan. Ervaring, is heel relatief. En groot, vind ik super. Letterlijk en figuurlijk tegen iemand opkijken. Me achter iemand wegstoppen.
"Voor iemand met een grote mond zoek je wel veel steun" merkt x op. "Eigenlijk ben ik maar een heel klein bang wezentje." geef ik toe. "Iedereen heeft maskers... Het jouwe is brat, een soort toegangstest." verwoordt x.
Is hij een goede Dom? Geen idee, tot nu toe beantwoordt hij aan mijn verwachtingen. Zou hij mij als sub overwegen? "Hangt er van af. Wanneer heb je als sub genoeg? Wanneer voel je je verzadigd?" krijg ik de wedervraag. "Dat is afhankelijk. Soms heeft mijn psyche meer nodig dan mijn lichaam en omgekeerd. Het gaat om het geven en nemen." antwoord ik. Hij geeft toe intens te zijn. Hij wil altijd aanwezig zijn in elk aspect... Dit lijkt een antwoord op mijn zoeken. Al is het een intensiteit die ik niet ken, maar waar ik wel naar verlang.