24 - heerlijke dag met de kids

Vandaag, wat was het een lekker weertje he. Blauwe lucht, volle zon, amper wind, heerlijke temperatuur. Na gister, die me toch wel een domper heeft bezorgd, heb ik na een behoorlijke nacht, er een super dag van gemaakt. Toegegeven, op de middag ben ik een uurtje terug in bed gegaan. Om daarna vol goede moed er in te vliegen. Een lekkere douche, kleedje aan, wat opruimen, en...
Exact op tijd komt mijn ex oprijden, met mijn dochters! We vliegen elkaar in de armen. Beide meisjes zijn vrolijk en kijken uit naar hun middagje quality time met mama.Want eerlijk waar, al zie ik de meisjes tot nu maar een halve dag in de week, enkel onder ons drietjes, we brengen de tijd echt wel gezamelijk door, zonder dat er iets tussenin komt. Geen huishoudelijke of andere taakjes. Echte pure quality time.
Idem vandaag. We hadden al afgesproken om met de hond naar het bosje te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik neem een rugzakje met water, sap en koek. Twee dekentjes en wat leesvoer. De jongste neemt een bal mee, de oudste neemt de bal voor de hond mee. En zo stappen we samen, gezellig, taterend richting bosje. We weten perfect waar we ons willen plaatsen. Op het gras, daar waar al de madeliefjes in bloei staan. Ik leg de dekens open, en we nemen ons plekje. De meisjes spelen ff met de bal. Ik werp de hond zijn balleke. Dan wil de oudste in bomen klimmen... kamp bouwen... De jongste maakt het haar gemakkelijk. Intussen lopen we blootvoets. Beide dametjes smeren zich in met zonnecreme en zijn zo lief om mij ook in te smeren. Waarna de oudste, ik lig op mijn buik, op mijn rug komt zitten, om mij een massage te geven. De jongste plaatst haar op mijn billen. Alsof ik het nog niet warm genoeg heb.
Na toch een uurtje sta ik recht. In de zon, uit de wind, het is me te warm... "Kom, we gaan een ijsje eten." Slippers aan, opruimen, en we gaan naar de tearoom. Ijsje eten, om af te koelen. Na het ijsje keren we rustig aan terug naar huis.
Ik blik tevreden terug naar de namiddag, en kijk al verlangend uit naar volgende week. Dan komen de meisjes zondag, de ganse dag. Er is dag van het park, het staat al gepland.

"If it doesn't kill you, it will make you stronger" zijn de woorden van BaasAnIets die me bij blijven.
Woorden die ik in daden omzet.

Daden betreft mijn kindjes. Mijn allesie, zoals mijn klankbord ze noemt.
Sterker worden, die ik naar mijn ex (papa van kids) aan toon. Hij heeft het volle vertrouwen nog niet in me. Ik kan het hem niet kwalijk nemen he. Vorige week ging ik nog met een voor mij toen volslagen onbekende mee naar Parijs!? Hoe kan ik dan verwachten dat papa de kids bij mij zou laten, als ik nog geen stabiliteit voor mezelf vind?
Ik kan de boel gaan forceren, en met het officiële vonnis staan zwaaien, zodat de kindjes weer fulltime bij mij komen, en slechts een op twee weekends naar papa gaan. Ik kan papa gaan overtuigen om het 2 2 3 gedeelde co-ouderschap weer op te nemen. Of ik kan papa geruststellen, hem tijd geven zijn vertrouwen in mij te hervinden, en de door mij opgestelde planning aanhouden. Sinds de breuk tot nu zijn de kindjes drie weken de vrijdag en de zondag anderhalf uur bij mij geweest, waar papa bij was. Daarna de vrijdag met papa en de zondag de namiddag alleen. En nu gaan we stapje verder, de vrijdag na school anderhalf uur, en tijdens het weekend een volle dag. Zolang het goed voelt, gaan we door, stap per stap.

Dan zijn er daden betreft mijn prive. Mijn zijn. Doerga, de onbereikbare.
Jawel, ik tracht mezelf niet meer open te stellen. Gedaan met mensen te ontmoeten die gebruik maken van mijn kwetsbaarheden en geilheid. Gedaan om mij te laten manipuleren. Ik weiger om nog langer het klein onschuldig naïef subje te zijn.
Mogelijk kan ik het niet alleen. Tant pis, ik heb hulplijnen. Hulplijnen die ik ingeschakeld heb.
Er is, Mr MM die mij beschermt. Er is, duivelke, waar ik van vrouw tot vrouw terecht kan. Er is mijn klankbord, een wijze man, die ik te pas en te onpas raad mag vragen.
Er zijn nog meer mensen om mij heen, fetlife contacten, prive contacten, professionele contacten.

Na de breuk ben ik diep gegaan. Heel diep. Ik zeg niet dat ik volledig terug ben. Ik ontken niet dat ik af en toe nog pijn en gemis voel. Ik heb het vooral heel moeilijk met de leegte die er is. De leegte die Bai achterlaat. De leegte die de kindjes achterlaten. Die leegte die de kindjes weer opvullen. Geleidelijk aan.
Bai zijn leegte, blijft leeg. Het is te zeggen. Er is geen D die die ruimte kan invullen. Ik laat het niet toe. Ik vul dit zelf wel in.
Met de zomer op een kleine maaand van hier, het groot verlof die naderbij komt, met alle activiteiten die er mee gepaard gaan, weet ik wel wat doen.

Feit is, ik ga genieten. Gedaan met treuren.
Ik concentreer me op mijn 'alllesie'.
Waar ik nu mijn mama zijn amper uitoefen, ben ik straks weer de sterke mama.