25 - waakvlammetje

Gister...
Dat kleine waakvlammetje flikkerde. Het verwart me. Een verwarring die me kwaad maakt, omdat ik de situatie niet in de hand heb. Ik kan er ofwel in meegaan, ofwel laat ik het over me heen komen.
Mijn touw opruimend op C's wijze, begon ik te twijfelen. Ik dacht dat ik 4 stukken had? DI had gezegd een stuk mee te nemen om te oefenen op bondage. Had ie zondag dan een stuk mee? Ik sms'te hem met de vraag. Nee, hij had geen mee. Ik heb dus 3 stukken touw.
Op mijn vraag waarom hij mij gemaild heeft is ook het antwoord uitgebleven.
Het aantrekken afstoten?
DI reageerde wel via sms op mijn post. "Plezier gehad? Je weet dat je mij niet meer gaat zien. Goed gedaan van je..." Euhm... dit had ik al door toch dat we elkaar niet meer gingen zien. Ik belde hem, hij nam natuurlijk niet op. Ik op mijn paard, "Verdorie DI, pak es op ipv weer te sms'en. Angst voor directe confrontatie?" Waarna ik hem sms: "In antwoord op je sms, ja, ik heb plezier gehad. En ja, ik ben een slet. Maar ik ben geen bezit. Noch van jouw noch van T. Ja, ik geniet er van. Ik heb dat nodig. En verder ben ik aan niemand verantwoording schuldig." Waarom zou ik het niet toegeven?
We sms'en verder... "Jij wijst mij de deur? Je spreekt jezelf tegen schatteke." verschijnt er op mijn scherm. Schatteke? Waar haalt hij dat nu weer om mij schatteke te noemen? "Noem mij geen schatteke." laat ik hem weten.
Opnieuw is er telefonisch contact. Ik voel me zo kwaad op hem. Vooral om zondag.
Toch blijft hij mij raken, me triggeren, me vlammetje aanwakkeren. Wat doe ik er mee?
Ben ik in de fout gegaan? Ben ik te rap? Te veeleisend? Hij verwijt mij dat ik te rap met een ander gespeeld heb. Hij heeft er een punt, moet ik eerlijk toegeven. Waarom zou hij idd met mij verder willen, als ik bij het minste naar iemand anders stap.
Hij voelt ms meer dan hij zichzelf wil toegeven, kreeg ik van hem te horen. Een scheut olie op mijn waakvlammetje.
Waarom blijft hij op mijn gevoel spelen? Waarom blijft hij mij pijn doen? "Het doet me geen pijn." zegt hij, "het is het aantrekken en afstoten. Pijn komt er bij, maar dat is geen bewuste keuze die ik wil." laat hij me nog weten. Toch doet hij me pijn, hij blijft me prikkelen. Hij trekt aan en stoot af, dan noemt hij mij onstabiel? Ik kies er niet voor om die pijn te voelen. Ik kan mijn gevoel niet zomaar uitschakelen. Ik heb tijd nodig. "Wees je es bewust met waar je mee bezig bent. Drijf mij niet in emotionele onstabiliteit. Zo sterk ben ik niet." vraag ik hem. "Geef me dan de tijd. Laat me gerust. Laat me los." geef ik aan. "Als ik je loslaat is het over. Dat weet je." reageert hij. Wil hij me dan niet loslaten? Waarom? Waarom wil hij mij niet loslaten als hij niet verder wil? Waarom zou hij me vasthouden? Er lopen heel wat dames rond die beter bij hem matchen dan ik doe. DI en ik zijn 2 uitersten. Tussen ons zijn er geen raakpunten muv lust. Hij is serieus, ik speels, ik voel hem een stapje hoger in de maatschappelijke hiƫrarchie dan ik ben. Zo kan ik nog heel veel opnoemen. Het belangrijkste, hij zal nooit voor mij voelen wat ik voor hem voel.
Als DI zich enigszins bewust zou zijn waar hij mee bezig is, zou hij heel anders reageren of handelen. Dingen die hij me vertelde, hebben me daarop gewezen.
Ik wil zien en voelen of hij het al dan niet meent. Hoe serieus hij het meent.
Ik voel me weer naar hem trekken.
Ik ben precies een tennisbal aan een touwtje. Hij slaat me weg, en haalt me terug, trekkend aan het touwtje.
Wat wil DI? Wat kan DI? Wat wil hij nog van mij? Wat verwacht hij nog van me? Het feit dat hij daar geen antwoorden op heeft, doet me net daar struikelen.
Weet ge, zoals ik hem enkele dagen geleden gemaild heb. Ik vraag niet meer. Ik neem geen initiatieven meer. Als hij meent wat hij zei aan de phone, zal hij het mij moeten tonen. Ik weet dat hij dat wel kan. Dat heeft hij mij zelf al gezegd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten