Het is 2 dagen rustig, hier en daar een sms'je, een skype-berichtje. Geen heuse gesprekken. Hoeft ook niet steeds. Woensdag was voor mij nogal intens in gesprek met de psycholoog en een vriendin. Neem daarbij het denken, het gemis, het onwetende, het proberen mezelf rustig te houden. Eerlijk, ik slaap mijn nachten niet door, en 's avonds voel ik de vermoeidheid.
Af en toe ga ik es op chat, maar djee, het frustreert alleen maar. Geil cyberende mannen, nee dank u. Het is een zeldzaamheid om daar in een deftig gesprek te komen. Dan nog reageer ik niet op iedereen meer, ik ben selectief. Ik ben niet zoekende...
Gister had ik het met DI nog over de munch in Torhout. De grote goesting is er niet van mij om te gaan. Maar 'k wou wel es weten of ik al dan niet zijn toestemming nodig had. Ik weet momenteel niet hoe ik het moet zien. Is hij nu wel of niet mijn Mr? Mijn eigenaar? Wat mag ik wat mag ik niet? In hoeverre moet ik me verantwoorden? In hoeverre verwacht hij dat ik rekening houd met hem. Allemaal vragen die ik niet durf te stellen momenteel, schrik hem weer weg te duwen.
DI staat er niet helemaal achter, maar geeft mij toch toestemming te munchen.
Wat scheelt er met hem? Ik krijg de laatste dagen amper antwoord en feedback. Ik heb een gevoel dat hij me liever kwijt dan rijk is. Hij is afstandelijk. Waarom? Heb ik gepusht? Heeft hij een stap terug gezet? Ik voel me onzeker.
"Als je daar (op de munch) iemand gaan neuken, wil ik het weten." krijg ik reactie van DI.
Ik ga niet met een ander neuken. DI zijn vertrouwen in mij is weg. Dat snap ik, dat is mijn schuld. Ik moet er aan werken om dat vertrouwen terug te krijgen. Ms komt dat wel terug. Maar dat hij er zomaar van uit gaat dat ik met een ander ga neuken?! Dat hij me niet gelooft... Dat hij zo over me denkt... Het duwt me van hem af. Het kwetst me niet eens. Ik kan mijn gevoel niet verwoorden.
Het hoeft ff niet. Wanneer zie ik hem? Geen idee. Als hij zin en tijd heeft. Als ik zin heb. Ms ben ik het wel die in rust is en een stap terug genomen heeft.
Ik weet niet wat denken, ik heb geen houvast. Maar ik ben niet van plan er dieper op in te gaan. Ik ben niet van plan af te dwingen, antwoorden te vragen... Ik wacht af. Ik zie wel wat op me afkomt.
Beiden denken we anders over alles. Kan, mag, moet soms... Ik geef het tijd. Zoals steeds laat ik me leiden door mijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten