Opnieuw heb ik alle moed bijeen geraapt. Gister heb ik enkele dingen bereikt. Ik had een behoorlijk phone gesprek met mijn zus. Vanavond mag ik DI verwachten. DI kloeg gister over pijn aan pezen en spieren. Wel, ik ga hem es trachten te laten genieten. Ik ben voorzien op massage-olie, wijn, straks om kaas en kerstomaatjes. Vanavond ga ik gezelligheid creëren. Ik ben niet enkel sub. Ik wil mijn andere ik ook laten zien. Het zorgende, het romantische, ...
Onbedachtzaam, ga ik in op een vriendschapsverzoek via fl. DI merkt het, en reageert niet bepaald gelukkig: "Een nieuw vriendje erbij?" Op voorgaande skype berichten kreeg ik geen reactie, "Ga je enkel maar negatief oordelen? Ga je enkel maar opmerkingen maken?" vraag ik. "Neen, ik schrijf wat jij zou schrijven. antwoordt hij. "Die persoon ik gemaild, ruim een maand terug. hij heeft vriendschap aangevraagd..." verantwoord ik me, "Je zal me moeten heel duidelijk maken wat je wil, vrees ik, in hoeverre ik me naar jou toe moet verantwoorden, want eerlijk... ik weet het niet meer..." geef ik nog aan. "Ik weet niet hoe ik het mag en kan zien... dus weet ik niet wat ik moet doen, ik ga het anders zeggen, in liefdesrelatie bv, ga ik niet in contact met andere mannen, weet ik dat ik trouw ben, ken ik mijn grenzen... nu weet ik het dus niet."
"Waarom heb je hem gemaild?" vraagt DI me, "Ik wil weten als je afspreekt en wat je gedaan hebt." "Ik heb die gemaild toen wij in de clinch lagen." antwoord ik eerlijk. "Pardon." reageer ik op zijn opmerking. "Op die manier ga ik niet verder!!! Ik ben niet van plan met jan en alleman af te spreken. Je verwart me..." DI vraagt om uitleg: "Waarom verwar ik je?" "Waarom wil je weten als ik afspreek en wat ik gedaan heb? Waarom geloof je me niet? Waarom moet ik met een ander afspreken? Wat moet ik hieruit concluderen?" open ik een vuur van vragen. "Je kijkt wel uit naar nieuwe contacten." oordeelt DI. "Wil je mij voor jou alleen? Zeg het me dan!!" reageer ik. "Ik wilde dat ja." geeft DI toe. "Nu dus niet meer?" stel ik de vraag. "Ik heb t je gisteren gezegd, uitgelegd." zegt hij. "Dat je je verwachtingen bijschaaft." antwoord ik. "Ja." word me toegegeven. "Ik heb geen zin opnieuw in discussie en herhaling te vallen, als jij echter geen verwachtingen koestert... ok, er is iets gebroken bij jou, door mij, maar geef me kans het te herstellen..." vraag ik nog.
Ik moet iets doen... ik ga iets doen. Ik ga fl opruimen. Hij wil mij voor hem alleen, hij krijgt mij voor hem alleen.
Zo, huisje is opgeruimd, mijn kleine meid ligt in bed, ik heb een lekkere douche genomen. Ik heb de gezelligheid binnengehaald. Een flesje wijn, kaasjes gesneden, kaarsjes gezet, en massage-olie klaargezet. Er is een zekere gezelligheid, een warmte.
dinsdag:
De warmte kwam echter niet aan. Zo koud als het buiten is, zo afstandelijk is DI binnengekomen. Duizenden vragen overvielen elkaar in mijn hoofd om als eerste gesteld te worden. Duizenden vragen werden niet gesteld. Dit voelde raar, ik wist met mezelf geen blijf. Ik wist niet hoe reageren. Toen hij mij aanraakte had ik het moeilijk. Ik kon me niet helemaal laten gaan. Uiteraard heb ik hem er op aangesproken. Gelukkig werd hij een klein beetje losser, wist hij mij te bespelen, en liet ik mij meeslepen in zijn heerlijke spel. Het is geen BDSM. Niet in de stijl van D/s. Het gaat veel meer richting kinky sex. Die kinky sex, hij weet mij te voldoen. Nee, ik wil dit niet kwijt. Hij (momenteel) ook niet, heeft hij mij gister toegegeven.
Die man is gewoon superlekker, die heeft mij gister zo geil gemaakt. Ik kreeg er geen genoeg van. Zo nat heb ik nog nooit gestaan. Hij wist mij perfect te voldoen. Ik vraag mij nu af of hij er voldoening uithaalde?
Mijn gevoelens gaan diep, heel diep, te diep... Ik kan heel hard genieten van deze gevoelens, ik voel me als een bloem in de zon. Van zijn kant, niet. Hij wil geen misbruik maken. Alhoewel dat hij mij niet loslaat. Hij wil mij niet kwetsen, maar sowieso kom ik er gekwetst uit. Daarvoor gaat het mij te diep allemaal. Het is niet wederzijds, en dat zal het nooit worden. Vrouwelijke intuïtie geeft dit aan. Ook daar krijg ik dit keer een eerlijk antwoord op: "Ik weet niet of ik in staat ben ooit nog iets te voelen voor wie dan ook." Wat ik volledig begrijp, wat ik ook al weet. Wat doe ik met dit? Ik heb geduld, ik wil wachten. Ik moet vooral proberen niet de fout te gaan maken door verwachtingen te stellen. Er zullen blijven vragen komen van mijn kant, toch zal ik enige terughoudendheid moeten incalculeren. Ik wil meer dan enkel lust, na vrijdag, voel ik me weer bij af. Dat kleine beetje dat ik mij gewonnen voelde, ben ik helemaal verloren. Dit lijkt van nul af aan opnieuw te beginnen. Dat voelde ik bij DI aan. Dat heb ik naar hem toe ook verwoord.
Hoe moet dit nu verder? Wat zijn zijn verwachtingen? Welke verwachtingen mag ik mij stellen? En vooral, hoe lang zal het duren voor het weer ontploft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten