4 - naakt


Vandaag had ik weer een afspraak met de psychologe. Met haar kan en mag ik alles bespreken wat me bezighoudt. Dat doe ik, en dat heb ik ook vandaag weer gedaan. Ik heb niet enkel mijn kant van het verhaal gedaan, maar ook zijn kant, voor zover ik zijn kant weet. Thema bindingsangst, verlatingsangst. Tracht daar maar een evenwicht in te vinden waar beiden zich comfortabel in voelen.
Weet je, mijn move vrijdag, heeft mij geen slecht gedaan. Noem het een leerles. Bekijk het als een vraag die ik stelde, en waar ik een, naar mijn gevoel, antwoord op gekregen heb. Een opening, in het menselijke.
Ik moet eerlijk blijven toegeven, DI, ik blijf hem als 'mijn' DI zien, doet zijn keiharde best. Hij probeert in te gaan op mijn vragen. Hij is er als ik hem het hardst nodig heb. Hij toont beetje per beetje zijn kwetsures aan me. Wie ben ik dan om te klagen? Wie ben ik om te verwijten?
Zowel hij als ik hebben een verleden. Wie niet? Nu gaat het er vooral om, geduld te hebben, vertrouwen te geven, tijd te nemen. Maar het belangrijkste is dat we elkaar respect tonen in het ontplooien binnen dit geheel.
Invloeden veranderen, wijzigen situaties. Idem hier.
Ik wil er gewoon zijn voor hem, zoals hij op zijn manier er probeert te zijn voor mij. Hoe het verder evolueert? Afwachten...
Hoe kan ik verwachten dat hij hem openstelt naar mij, als ik zelf met angsten kamp om verlaten te worden? Hoe kan ik gevoelens verwachten, als ik verkeerde moves zet?
Hoe kan ik mijn eigen onder controle houden, als het vuur zo hevig brand?
't Is moeilijk. Het onwetende knaagt. Tracht maar es een antwoord te geven of te krijgen als er geen pasklaar antwoord is.
Ik zal moeten aanvaarden, dat niet alles getoond word, maar dat je het moet voelen, of anders bekijken.
"Het is begonnen met lust..." zei DI me enkele dagen terug.
Gister kreeg ik een deel van zijn emoties en gevoelens. Gaat het hem beter af als hij het schrijft? Is het minder confronterend?
"Begrijp je dan dat ik geen emoties kan laten zien ?!" stelde hij me de vraag. Ooooch ja, ik begrijp het maar al te goed! Schrik om pijn te voelen, net zoals ik schrik heb om gekwetst te worden, om in de steek gelaten te worden. Beiden gaan we op onze manier om met emoties. DI is echt wel diep gegaan, ik wou dat ik dat moment bij hem was om te troosten, warmte te geven. Toch zal hij zijn demonen moeten aanpakken, als hij verder wil met zijn leven. Ik kan luisteren, ik ga luisteren, ik probeer op mijn manier te helpen. Maar ik vrees dat ik niet de aangewezen persoon ben om dit helemaal te helpen plaatsen.
Eigenlijk doet het bdsm hier niet meer ter zake. We zijn een zoektocht naar elkaar aangegaan, heb ik het gevoel. Met heel veel hindernissen, stappen vooruit en achteruit. Beiden moeten we elkaar die stappen vooruit en achteruit laten doen, zonder dwang. Ik zal hem moeten aantonen wie ik ben. Ik ben ik... Hij zal mij moeten gaan vertrouwen. Omgekeerd ook. Ik zal hem gaan moeten vertrouwen dat hij mij niet in de steek laat. Elk op zijn manier moeten we het elkaar tonen.
Wachten, tijd nemen, tijd geven...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten