22 - space-dip

Ik maak het mezelf niet gemakkelijk.
Kan ik met T verder? Hij staat eveneens niet open voor relatie. Hij zou maar om de 2 weken kunnen afspreken.
Mezelf kennende, ik ga tekort voelen.
Ondanks het mogelijke tekort voelen, geeft hij me wel wat ik wil, wat ik verwacht. Hij neemt het bdsm wel serieus, hij doet moeite, hij kijkt spontaan en actief om bij te leren.
DI, het stond al enkele dagen vast dat we deze namiddag elkaar gingen ontmoeten. Ong rond 15 u is hij gekomen. Ik heb hem verteld van gister, vannacht. Ik verwachtte een spel, ik kreeg een spel. Hij blinddoekte me, zette wasspelden op mijn tepels en mijn kut. Ik voelde het vibrerend eitje.
Vermoeid, onvoldoende slaap, dreven me opnieuw in een roes.
Ik kon me niet meer bewegen, ik was weg, van de wereld.
Ik merkte wel dat DI het niet doorhad. Denk ik... Hij deed verder. Ik voelde me als een slappe pop die bespeeld werd.
Vanuit de roes ben ik in drop gegaan. DI gaf mij niet de nodige aandacht, nazorg. "Nog een kwartiertje, wakker worden, sebiet zijn je kids hier." en "Ik ben weg, ik moet dringend weg."
Ik had het heel moeilijk om terug te komen. Mijn drop overheerste. Achter gelaten, in drop, vermoeid, alleen, deed ik alle moeite wakker te worden.
Tranen, diepe uithalen, kwaadheid, ...
Ik belde naar papa of ie de kids kon bijhouden. Hij hoorde direct dat het me niet goed afging. Maar hij begreep het, ondanks dat hij kwaad was om de situatie, en ging de kids bijhouden.
Ik sms'te naar T, liet hem het gebeurde weten.
Ik zocht troost en aandacht.
Ik sms'te naar DI. "Ik ben in dip gegaan. Nazorg?" "Ik ben bij je gebleven tot je kinderen er bijna waren." verwijt hij mij, "Op mij moet je het niet steken."
Pats, slag in mijn gezicht. "Je moest gewacht hebben tot ik volledig terug was. En tijd voorzien hebben! Hoeveel moet ik het je nog zeggen?" tracht ik rustig te blijven. "Ik hou er mee op. 't Is genoeg geweest. Ik krijg weer verwijten van je. 't Is weer mijn schuld." stuur ik nog na."Ik besluit dus dat het over is?" vraagt DI. "Ja," geef ik aan, "je hebt me in dip achtergelaten. Ik heb je voldoende gewaarschuwd voor spaces. Spijtig dat je het niet serieus neemt." blijf ik vriendelijk. "Ok." is zijn antwoord.
Intussen belt mijn oudste, dat ze naar huis wil komen. Mijn kids, mijn alles, ik kan niet anders dan toegeven aan hen. Ik heb hen nodig. Ik zet mijn masker op, sla me er doorheen, en sta ff sterk. Mijn kids!! Straks als ze in bed liggen, kan ik weer toegeven aan mijn eigen noden en gevoelens.
Intussen sms ik met T. Hij uit zijn bezorgdheid. Hij vraagt hoe ik me voel. Hoe ik me voel na de breuk met DI.
De zoveelste breuk. Maar deze is onomkeerbaar.
Geduld heeft grenzen, geduld heeft zijn grens bereikt.
Hoe ik me voel?
Geen pijn.
Verdriet en teleurstelling omdat het zo gelopen is.
Kwaadheid, omdat hij me zo achtergelaten heeft.
Een deel opluchting, omdat ik de klik heb kunnen maken, er een definitief punt achter te zetten, de wonden te helen, en ms de bdsm weg te vervolgen.
Onwetendheid. Ik heb heel veel zin om te kappen. Gister/vannacht heb ik gemerkt dat ik heel onzeker geworden ben.
Intussen krijg ik per sms verwijten van DI. Op skype heeft ie me uit zijn contacten gegooid. Op fetlife ontvriend. Hij voelt dat ik het meen. Dat dit onomkeerbaar is. Deze keer kan ik hem niet vergeven dat hij mij weer achterliet.
Ik bijt op mijn tanden, ik skype met een sub-vriendin, het verhaal, ik herinner, ik herbeleef, ik zit te shaken op mijn stoel, tranen komen omhoog... maar ik mag niet, niet nu, de oudste is nog wakker.
"Ik kon niet meer reageren terwijl in ik space was, hij heeft me geneukt gelijk dat je een pop kan neuken" schiet er door mijn hoofd.
Weet ge, ik heb hem steeds het voordeel van de twijfel gegeven. Ik heb geduld gehad, ik wou wachten, ... Dat doet pijn, dat doet pijn, om dan op zo een manier een punt er achter te zetten.