afwachtend

Verdorie toch. Nu was Hij een stapje dichter, heb ik Hem weer weggeduwd. Ik weet dan ook niet wat ik met Hem moet aanvangen.

Gisteren, ik heb Meneer de blogpost toegestuurd, om Zijn mening te weten, vooraleer ik publiceerde. Hij kon zich in eerdere posts niet vinden in enkele uitspraken van mij. Om dit te voorkomen, kreeg Hij de ongecensureerde versie. Daarbij kreeg Hij de link van de post "brat", en een stukje over space's. Een bakje vol...

Meneer heeft me ook hier wat verbaasd. Ik kreeg een spontane openbare reactie van Hem op de post "brat". En de Hem toegestuurde post mocht ik ongecensureerd publiceren. Ik viel bijna van mijn stoel.
Is Meneer ziek? Zo ken ik Hem niet. Ik spreek er Meneer op aan. "Ms ervaar jij het anders." reageert Hij. Nee, ik heb Meneer vandaag ietsje opener en spontaner dan gewoonlijk.
Meneer is ietwat ijdel. Dat heb ik al ondervonden. Hij houdt van complimenten. Wie niet he. En eerlijk, Hij mag er zijn!! Niet enkel ik, ook anderen geven dit toe. Dan voel ik mij ff groeien van trots. Ik heb Hem toch wel als eigenaar he.
Hij stelt me de vraag wat Zijn lichaam voor mij betekent. Dit is een moeilijke vraag. Ik stel Hem de vraag terug. Wat betekent MIJN lichaam voor HEM? Ik wil een eerlijk antwoord, niet hetgeen wat ik wil horen. Meneer antwoordt: "Dat weet je toch?" "Een speeltje?" vraag ik Hem op de man af. "Soms wel ja, soms ook niet." antwoordt Hij. "Er zijn dagen dat ik gewoon hard wil, en dagen dat ik warmte wil." Klinkt mij alvast eerlijk en acceptabel. "Dus... mijn lichaam is om je hardheid kwijt te kunnen en om je warmte te geven?" tracht ik samen te vatten.
"Er zijn gewoon momenten dat ik ook wel eens nood heb aan een goed gesprek," verduidelijkt Meneer. "Wij zijn nog niet echt tot gesprek gekomen he. Waarom stel je je niet open naar me?" vraag ik om uitleg. De weg ligt wat open om hier verder op in te gaan. Ik stel vragen, Meneer beantwoordt. Of tenminste, Hij probeert te antwoorden. Wat voor Hem een hele opgave is. Wat ik alleen maar accepteer en respecteer. Ik tracht opnieuw samen te vatten. "Ok, ik snap je geslotenheid over je gevoelens, da maakt het mij niet bepaald gemakkelijk om mee om te gaan... om te weten wa ik mag en kan verwachten. Er is idd al 'verbetering' gelijk jij het noemt, maar per momenten stap je terug. Dat jojo effect :) en ik snap je he, ik weet alleen niet wa ik er mee moet doen. Zie je dit als een moment? Een speelmoment? Of een groei?" Wat gaat het brengen? Waar gaat het heen? Waar eindigt het? Blijft het? Ik wil enige perspectief. "Geniet van het pad waarop je loopt" raadt Meneer me aan. Ik wil echter dat pad kunnen combineren. Ik wil niet blijven achter gesloten deuren omgaan. Ik wil kunnen een relatie uitbouwen waar ik de kids kan in meenemen. "Ik weet niet hoe ik dit (ons) moet plaatsen, ik vraag je duidelijkheid. Is het enkel spel en sex? Want dat is wat jij mij laat blijken." confronteer ik Meneer. Een relatie zoals ik het zie, komt voor Meneer te vroeg, geeft Hij me eerlijk toe. "Dus is het enkel sex en spel?" vraag ik terug. Ik krijg geen duidelijk antwoord. Ik tracht het over een andere boeg te gooien... Ik vraag op een andere manier. Ik wil niet tegen een muur van NEE oplopen.

Ik gooi het op een ander onderwerp. "Om te antwoorden op je vraag, wat is je lichaam voor mij... Is niet gemakkelijk te beantwoorden se. 't Geeft me vlinders, niet enkel je lichaam, je hele persoon. Ge weet dat ik je een lekker stuk vind!! De kleine beetjes dat je al getoond hebt, ik vermoed meer achter die deuren." Heel bewust houdt Meneer de deuren toe. Hij is te diep gekwetst geweest. Dan komt mijn moeder-zijn boven. Dan wil ik Hem dicht nemen, troosten, zeggen dat alles goed komt. Dat Hem dit niet meer gaat overkomen. Dan wil ik Hem in mijn armen nemen, over Zijn haren strelen, sussen...

Ik stel Hem de vraag of ik dan nog wel moeite moet doen om de deuren te openen?
Meneer gaat diep, ik voel ietsje meer loskrijgen. We vervolgen over bindingsangst, al dan niet bewust kwetsen, ... Tussen ons zijn er al harde woorden gevallen. Kwetsuren. Meneer is er idd nog voor mij. "Ik heb je niet in de steek gelaten." skypt Hij. Ai, dat ene zinneke "niet in de steek gelaten." Die komt aan, die komt diep binnen bij mij. Meneer is bij me gebleven toen ik het moeilijk had. Doelend op de voorbije weken. Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Dan hoef ik nog niet te ver te kijken. 

Mijn eigen moeder heeft me meer dan eens in de steek gelaten toen ik haar het hardst nodig had. Die kans krijgt ze niet meer. Mijn deur is dichtgegaan en blijft dicht. Vooral nu ik kindjes heb. Het heeft mij gekwetst, maar ik sla me er wel door. Maar mijn kids, daar raakt ze niet aan!! Die kans gun ik haar niet!!

Ik vraag Meneer waarom Hij gebleven is. Hij blijft mij het antwoord schuldig. Ik help Hem wat door er mijn redenen voor te geven. "Ik blijf 'terugkomen" om de vlinders... Ik laat mijn kids niet in de steek omdat ik ze graag zie, snap je, er zijn redenen waarom je iets wel of niet doet. En die reden vraag ik jou. A ja, en ik verhuis niet omdat ik niets anders op het zicht heb, ms is dat een reden waarom je mij niet in de steek laat?" doe ik er een schepje bovenop. Daar ben ik te ver gegaan. Ik ben Hem kwijt. Zijn openheid in het gesprek is weer helemaal dicht. Hij reageert geïrriteerd. "Gelijk dat gij die zekerheid en veiligheid voelt en zoekt in je geslotenheid, zoek ik veiligheid en zekerheid in antwoorden." tracht ik nog uit te leggen. Hij kan niet zeggen wat Hij niet weet. Meneer wil mij geen loze beloften doen. Iemand die mij wel zekerheid zou kunnen geven is een leugenaar.

"Ik heb het echter over gevoelens en weten wat of waarheen, er voor gaan. 't Leven heeft mij al geleerd dat er geen zekerheden zijn, dat ik enkel op mezelf kan rekenen. Relaties stranden op 2 jaar, of op 20 jaar. Maar als je je niet openstelt, of als niet beide neuzen in dezelfde richting wijzen... tja, dan heeft het geen zin er energie in te steken. En eerlijk... ik wil geen energie steken in onbereikbaarheden of onbeantwoorde gevoelens. Ik wil eigenlijk gewoon bevestiging van wat ik al weet." zeg ik. "En dat is?" vraagt Meneer me. "Heb ik al voldoende aangegeven toch? En jij ook. Ik ben een speeltje. Een tussendoortje.. Geen houdertje." leg ik uit. "Niemand is een houdertje." reageert Meneer. "Ok, dank je." zeg ik. "Ik kan je geen zekerheid geven alleen het moment zelf." is Meneer eerlijk. "Hoe moe ik daar op bouwen? Bouwen op drijfzand? Sorry dat wil ik niet. De spelmomenten, prima, al dat je wil...Maar dan ga ik niet meer gaan verwachten van je." geef ik eerlijk aan. Meneer is ontgoocheld. Wat ik hem meegeef, geeft hem een slecht gevoel. Ik zeg Meneer gewoon eerlijk hoe ik me voel, waarom moet ik iets gaan verwachten dat Hij mogelijk niet kan of wil geven. Hij vindt dit geen leuk gesprek, ik voel Hem blokkeren. Ik hou niet van onduidelijkheid. Ik merk dat we er niet verder uitgeraken, dat een mogelijke escalatie er in zit, en laat het voor wat het is. "Ga slapen!" gebied ik Hem. "Jij commandeert mij?" stelt Meneer me de vraag. "Ja, ik krijg toch geen antwoord." reageer ik. "Ik kan je der gene geven." merkt Hij op. "Awel 't is dat, wat zit ik dan moeite te doen om antwoorden te vragen? Waarom moet ik dan nog verwachtingen stellen? Om in 't slechtste geval teleurgesteld te worden?" reageer ik weer. "Spelmomenten ok, np, Maar daar trek ik dan ook de grens, om mijn zelfbescherming."

Ik ga en wil Meneer niet verder onder druk zetten. Ik heb hem wel mijn standpunt trachten duidelijk te maken. Zo komt Hij niet voor mogelijke verrassingen te staan.
Om mijn gedachten er wat van af te halen ben ik nog wat gaan chatten. Zomaar, zonder verwachtingen, gewoon over koetjes en kalfjes. 2 chatpersonen zijn mee naar skype, 1 is al weer geblokt. De ander, daar lijkt het momenteel goed mee te klikken.
Maar... wat ik vastneem, ga ik eerst tot het uiterste voor, vooraleer ik concludeer dat het niet lukt. Het niet opgeven. Dat is mijn manier van doen. Als ik het niet zo doe zou ik wel es spijt kunnen hebben dat ik niet tot het uiterste gegaan ben.
Ik moet echter wel leren eerst het ene volledig los te laten en af te sluiten vooraleer ik me op iets anders stort. Daar durf ik nog in de fout gaan.
Hoe het verder loopt... Geen idee. Heb ik Meneer wakker geschud? Begrijpt hij mijn standpunt? Ik ben van in het begin eerlijk en open geweest dat ik voor iets vast wil, en dit wil laten groeien. Ga ik te rap? Mogelijk. Mijn grootste angst is, om mij hier helemaal in te verliezen, en gekwetst achter te blijven. Net zoals Meneer zijn grootste angst binden is.
Eens raakt mijn energie en geduld op. Dat het niet vanzelf gaat, daar kan ik volledig mee leven. En ja, Meneer doet moeite, en er is evolutie. Eigenlijk zou ik gewoon moeten zwijgen, en genieten van mijn pad. Mijn ongedurigheid echter, verbrod het wel es.