kracht

Het ergste van dit alles is, niet ik, maar mijn kids lijden er onder. Kinderen zijn de barometer van mama. Mijn oudste voelt zo aan dat er iets is, en dit laat ze blijken uit haar gedrag. Idem met de jongste, ook zij stelt moeilijker gedrag.
Het lijkt weer vechten tegen mezelf. Vechten om sterk te blijven. Vechten om mijn kids te leiden. Ja, ik heb depressieve neigingen. Ondanks ben ik sterker en stabieler. Ik heb dit ook nooit verzwegen. Ik ben altijd eerlijk geweest tegen de personen die ik ontmoet. Omdat het een deel van mezelf is, omdat het belangrijk is, omdat het me leidt. Vandaar mijn emotionele toestanden. Mijn aanvoelen.
En nu... trek ik aan de alarmbel. Ik voel me onderuit gaan. Nee, dat is niet enkel zijn schuld. Ik heb er ook aandeel in.
Ik ben me gaan vastklampen, ik ben deels luchtkastelen gaan bouwen.
Als kind ben ik steeds op zoek geweest naar warmte en liefde. Bij mijn ouders vond ik dit niet. Als tiener, het moment van de liefjes, dacht ik dat bij liefjes te vinden. Niets bleek minder waar. Jongens zagen me als ff sex. Waar dan wel kans op liefde was, haakte ik af. Veel later bleek dat ik dit uit zelfbescherming deed.
Nu, zoveel jaren later, voel ik me opnieuw in die zoektocht, echter in het bdsm-wereldje. De voorbije maanden ben ik van de een naar de ander gefladderd. Deels bewust, me laten leiden door mijn libido. Deels onbewust, zoekend naar dat ietsje meer. Ook dit is onvoorspelbaar. Ook hier stuitte ik op sex en spel. Opnieuw ondervind ik hoe ik mij klamp en claim. Ik ondervind gevoelens, verliefd worden, heftige emoties. Het is anders dan als tiener, ik kan meer dingen benoemen, het een naam geven, aanwijzen. Maar ik blijf moeilijk loslaten.
Ik weet ook al beter wat het leven inhoudt, wat het te bieden heeft, wie ik ben en wat ik te bieden heb. Alle kwetsuren en tegenslagen, alle leuke ervaringen hebben me gebracht tot wie ik nu ben. Met vallen en opstaan, met een zekere kracht, een wil om verder te gaan. Een beter zicht op waar ik heen wil. Een realistische kijk op wat ik (nog) kan bereiken. Een openheid om toe te laten.
Want zo leef ik, open, kwetsbaar, mezelf zijnde. Ik leef op mijn gevoel. Dat heeft mij kracht gegeven, dat heeft me gebracht waar ik nu ben. Zelfzekerder, sterker. De wil om te komen aan mijn doel. En dit op alle vlakken. Niet enkel het bdsm, ook als mama. Net als iedereen heb ik ook een rugzak te dragen, de ene keer al met meer last dan de andere keer.
Ik heb geleerd, dingen die me kwetsen uit de weg te gaan, opnieuw uit zelfbescherming. Het kan keihard, diepgaand zijn. Voor mijn eigen moeder is de deur definitief dichtgegaan. Mijn vader, is er sporadisch contact. Ik heb geen angst om definitieve beslissingen te nemen. Ik heb enkel tijd nodig om tot die beslissingen te komen. Dan breek ik elke contactmogelijheid. Opnieuw uit zelfbescherming.

Hij is er heel kort bij...