I think

1/12/2013 - I think

Ik denk... maar ik hou het nog ff voor mezelf...
Ik weet intussen dat er een wederzijdse aantrekking is om de lust.
Ik denk... van mijn kant zijn er vlinders.
Ik weet dat het intussen dieper gaat of dit.
Ik voel me als verslaafd aan hem. Ik ontwaak met hem, ik breng mijn dag door met hem, ik val in slaap met hem. Ik slaap met hem...
Dit voelt verliefd.

Ik heb antwoorden gekregen.
Hoeveel en in hoeverre wil en kan je aandacht geven aan me? Op dit moment 2x per week. Kan ik mee om, maar het draait steeds enkel om sex, dat wil ik anders zien.
Wat wil jij van mij? Alles, jouw hoofd, jouw kut, alles. Dat heb je al, dat weet je. Daarom dat je een ander neukt.
Wat mag ik verwachten? Wat mag ik verlangen? Lustbeleving, soms gevoel. Lust? In de eerste plaats ja, dat weet je, meer en meer ook anders. Waarom moet ik eerst zo ver gaan, voor je me dit toegeeft?
Kan je me enige vertrouwen geven? Op dit moment is dat moeilijk, je hebt mijn vertrouwen ernstig geschaad. Jij bent gaan chatten, ganse dagen, alle dagen... ja, ik heb geneukt! Ik moest iets doen om je ogen open te doen, en ja, k ben ms te ver gegaan...
Een vorm van zekerheid? Een kans om verder te bouwen? Ik kan niet zonder jou en jij niet zonder mij, dat weet je teef. Enkel lustgericht... In de eerste plaats ja, dat weet je, meer en meer ook anders.
Wat geeft het als ik je tijd geef? Wat wil je? Wat kan je? Wat voel je? Wat met mijn gevoel? Mijn verwachtingen? Ik heb je al gezegd, ik wil je niet opzettelijk kwetsen, omgekeerd blijkt dat wel zo te zijn, er is iets gebroken bij mij na gisteren, dus ik weet niet wat er nog kan of zal. Snap ik, en heb ik respect voor. Ik heb heel vaak aangegeven waar je me wel mee kwetste... je deed er niks mee. je bleef chatten. Op mijn manier ben ik gaan voorkomen gekwetst te worden.

Vandaag op skype. Bij zijn stemming is 'teleurgesteld' ingevuld. Ik vraag hem ernaar. 'Je weet waarom.' reageert hij. Mja, ik weet het idd.
Gister en vandaag hebben we nog heen en weer ge-sms't.
Ik heb hem gekwetst, geeft hij mij toe. Klopt. Ik voelde me constant gekwetst door dat hij met anderen chatte. Chatten en daten, er ligt een grote stap tussen. Ik heb een grote stap genomen door te daten. Is het een jaloerse reactie van hem? "Je bent door een ander geneukt en aangeraakt." Hij heeft een slechte nacht gehad. Hij wou alles weten tot in detail. He bwah, dat wil ik niet. Ik wil hem vrijdagavond niet vertellen. Dat is nog dieper kwetsen, en mezelf deels kwetsen. Vrijdag... mijn hoofd zat bij hem.
Ik wil zijn bevestiging, zijn openheid, en vandaar mijn gedrag. Mijn 'misstap'. Ik wil hem enige moeite voelen doen voor me. Alhoewel... op zijn manier doet ie het wel. Het gaat hem niet enkel daarom, het chatten... dat vooral stoort me. Ja, ik ben jaloers!!
Hij hecht geen geloof aan wat ik zeg, hoe vrijdagavond verlopen is. Dat kwetst mij. Waarom zou ik er over liegen? Ik heb hem nooit iets voorgelogen. Ja, ik ben te ver gegaan. Achteraf bekeken ben ik in fout gegaan met mijn actie. Ik wou het hem betaald zetten.
Ik heb hem nodig, ik ga echter niet blijven smeken, dit is mij te pijnlijk. Ik vraag hem zaterdag langs te komen. Hij wil niet. Omwille van vrijdag. "Dan niet meer." reageer ik hard. Na nog wat sms verkeer vraag hij of ik thuis ben. Uiteraard ben ik thuis, ik heb de kindjes. Hij komt niet. Hij weet dat ik mijn meisjes wil afschermen. Zolang ik geen antwoord heb op de mail die ik gestuurd heb, wil ik ook niet dat hij komt. Van zo antwoord uitblijft, ga ik weer in de aanval. Ik zoek contact. "Lieg niet tegen me. Toon me wat ik je waard ben. Toon me dat je niet zonder me kan." daag ik hem uit. "En aub antwoord. Ik loop nu toch al down, ik kan maar weer helemaal gekwetst zijn." Opnieuw krijg ik kwade reactie's. Verwijten... Niet onterecht. "Hier heb ik geen zin meer in," geef ik aan, "ik voel me niet lekker in me vel, je blijft me verwijten sturen en schuldgevoel geven. Troost moet ik niet verwachten. Je doet me pijn. De rest zie je op skype en blog. Wil je passeren, je doet maar. Passeer je niet, ook goed. Maar op deze manier kan ik het niet aan." toon ik me kwetsbaar. Tijdens het voorbereiden van het avond eten, krijg ik een sms. "Ik ben er zo." "Wat waar?" vraag ik. Komt hij dan toch langs? O nee, ik loop nog in pyjama, heb nog geen douche gezien. De kids hebben er ook een pyjama dag van gemaakt. Ik voel me niet toonbaar, niet fris. En de kids zijn thuis.

Hij is langs geweest... Ik kon niet echt in conversatie komen, met de kindjes in huis.

Zoals hij op zijn manier pijn uit de weg gaat, ga ik op mijn manier pijn uit de weg. Maar het haalt me niet van mijn standpunt weg. Ik sta open voor meer dan enkel lustbeleving. Hij vraagt mij initiatief te nemen. Nee, dat doe ik niet en wil ik niet. Mijn intiatieven komen verkeerd aan. Het wordt als opdringerig ervaren.

Feit is, met het gebeurde vrijdag, voel ik me niet goed, niet goed naar hem toe, niet goed naar mezelf toe. Ergens wou ik proeven of het gras groener is aan de overkant, omdat op deze zijde mijn doel momenteel onbereikbaar ligt. Ik voel niet veel zin om verder te investeren, in niets... Het vraagt per momenten te veel energie. Ik wil teveel forceren, zegt hij. Klopt. Opnieuw uit onzekerheid, en angst. Angst om te verliezen, angst om gekwetst te worden.

Ik heb er geen idee van hoeveel vertrouwen hij in me stelde, ik weet wel dat ik het kwijt ben. Ik heb een van zijn demonen wakker gemaakt. Moet ik opnieuw beginnen? Bouwen aan het fundament dat vertrouwen heet? Of laat ik het zo? Geen vragen meer, geen verwachtingen meer... Geen niets meer...

Hij is ontgoocheld in mij, om zijn ontgoochelingen te voorkomen stelt hij zijn verwachtingspatroon bij. Dan zit ik met de vraag: "Wat verwacht(te) je dan van mij?" Er is/was geen liefdesrelatie, enkel lust en spel. Geen zicht op meer.
Opnieuw weet hij me te raken: "Ik denk dat ik je wel met respect behandel, of vergis ik me? Krijg je teveel respect?"
Ik blijf me afvragen wat hij al dan niet voor me voelt. Hij uit het niet naar mij. Gaat hij ooit wel iets meer voelen dan enkel een band. Ok, mijn gedrag maakt het hem idd niet gemakkelijk. Maar dan mag hij geen verwachtingen naar mij toe stellen.
"Ik heb je nooit in de steek gelaten, en toch blijf je je van mij afduwen, door steeds te vragen wat ik voel." verwijt hij me terecht. "Ik kan er geen antwoord op geven. Mijn emoties zijn verdoofd geweest, en die moeten nog herstellen." vervolgt hij.
"Wat verwacht je dan van mij?" vraag ik opnieuw, "Wat als daar plots iemand opduikt die je ontdooit? Snap je dan niet dat ik bang ben?" Hij snapt het: "Wie zegt dat ik je laat vallen? Wat als jij iemand tegenkomt?" Jah, dat heb ik nog gehoord, dat personen mij niet gingen laten vallen. Mijn eigen moeder heeft me meer dan eens in de steek gelaten. Hoe moet ik dan geloof hechten? Het wordt me te veel, emoties gieren weer door mijn lijf. Er wordt zoveel losgemaakt. Zoveel bovengehaald... Het is soms zo pijnlijk! Mijn positieve ik bekijkt het al weer als een groei-proces!
Hij vindt het jammer dat ik dat heb moeten meemaken. Tja, hij kan er niets aan doen...
Ik laat me nogal leiden door mijn intuïtie. Ik weet dat ik er mag op vertrouwen. Het is mij immers al meermaals overkomen. Zowel wat mijn kindjes aangaat, als naar mezelf toe. Hij weet niet hoe er mee om te gaan.
Ik ga verder: "Jij bent een knappe slanke man, ik ben niet knap, niet slank. Er zijn wel meer tegengesteldheden dan dit. Dan stel ik mij de vraag wat ik je te bieden heb." Onzelfzekerheid overvalt me meer dan eens. "Waarom stel je die vraag?" antwoordt hij, "je hebt twee kinderen die je graag zien. ..." "Ik heb het niet over mijn kids, wat heb ik jou te bieden?" vraag ik opnieuw. "Wie je bent, jij als persoon, en ja, ook de seks." geeft hij me als antwoord.
"Weet je, hoe erg het ook is... 't gaat echt niet netjes klinken, maar 'k vind het positief, als ik het zo kan zeggen, te weten da ik je geraakt heb." geef ik toe.
Tussenin heb ik een gesprek met mijn zus. Ik heb haar nodig. Ik heb troost en begrip nodig. Ze is er voor me.
Opnieuw stel ik mijn vraag aan hem: "Nu moet je mij toch nog es duidelijk maken, wat JIJ van mij wil." Ook hij geeft mij een eerlijk antwoord: "Dat weet ik niet meer na vrijdag, je hebt geneukt om mij te kwetsen, maar goed, ik wil het daar niet meer over hebben." "Dan stel ik mijn verwachtingspatroon bij. Wat houdt dit precies in?" vraag ik verder uitleg. "Je spreekt maar af met wie je wil, en als je gaat neuken, is dat zo, als je wat voelt, dan ga ik je allicht niet meer zien." krijg ik van antwoord. Oef, deze gaat diep. "Jij wil mij zien, en ik wil jouw zien." concludeert hij nog. "Waarmee je bedoelt?" vraag ik duidelijke uitleg. "Lust." antwoordt hij. "Wederzijdse lust." reageer ik. "Ja, daarmee is het begonnen he." geeft hij toe. Bij mij is het redelijk rap dieper gegaan. Moet ik hier nu al dan niet spijt van hebben, dat het dieper gegaan is?
"Wat wil jij met de situatie nu?" vraagt hij me. "Wat heb ik hier te willen? Op jouw manier heb jij mij gekwetst, ik heb jouw gekwetst. Veel heb ik niet te willen he." antwoord ik open.

Ik stuur via skype naar S.
"He... 'k ga nu idd heel eerlijk zijn he... zolang ik met hem in mijn kop zit, kan ik niet verder gaan, 't is niet eerlijk, noch naar jou toe, noch naar mij toe." open ik het gesprek. "Kijk ,heel simpel, we hebben mekaar gezien, je weet hoe ik ben, kwa dominantie heb je nog maar weinig van mij gezien, maar als hij nu nog in je hoofd zit, hoeft het voor mij niet verder echt, succes." reageert S. "Sorry." verontschuldig ik me. "Dan word je maar gelukkig op jou manier, dit zoek ik niet, wens je het allerbeste echt." sluit S af. "Thx." sluit ik af.

"Ms een rare vraag," sms ik. "Spreken wij nog af?" "Wil je dat?" vraagt hij me. "Ik stel jou de vraag." antwoord ik. "Het hangt van jou af."
"Morgen?" vraagt hij me. "21u." "Ok. Plannen? Of gewoon cocoonen?" pols ik voorzichtig. "Zeg maar," reageert hij, "Ik ga toch aan je zitten." tovert hij een glimlach op mijn gezicht. "Nee, ik vraag of zeg niets meer..." stel ik me voorzichtig op. "Ik laat het aan jou over. "De subkant van je?" vraagt hij. "Nee, geen zin, angst, om weer brokken te maken, ruzie, discussie..." puzzel ik mijn woorden. "Waarom?" vraagt hij me uitleg. "Ik stel enkel maar vragen waar je niet kan op antwoorden, ik heb enkel maar verwachtingen waar je geen gevolg kan aan geven..." antwoord ik. "Ik kan idd geen antwoord geven op je vragen omdat ik zelf geen antwoord heb." zegt hij me. "Maar waarom stel je ze telkens opnieuw?" "Opnieuw, de zekerheid, angst om te verliezen..." geef ik aan.

Hij lijkt verwonderd dat ik de blog verder netjes aanvul. Waarom niet? Het is niet omdat de blog nu off is dat ik daar mee ophoud. Ik voel me goed met de blog, het is mijn uiten.
We praten verder over de voorbije dag...
"Als ik voor je sta, word je nat?" vraagt hij me.
"Ik smelt... als je voor me staat." antwoord ik.
Hij keert terug op vrijdag. Hij stelt me vragen, hij wil alles op een rijtje zetten. Ik tracht te antwoorden zo goed en zo kwaad het kan. Dan neem ik de beurt: "Stop je met chatten? Chatten op sites."
"Waarom schreef je me .... je moet niet komen vrijdag ....?" vraagt hij verder uitleg. "Omdat ik hoopte op antwoord op de mail, voor ik effectief afsprak met S. Antwoord bleef uit..." antwoord ik. "Ik trachte, hoopte zekerheid uit je antwoorden te halen."

Na deze week heeft hij meer tijd tijdens de week. "Aan jou hoe je het wil invullen." Is dit voor mij bedoeld? Dit zinnetje? Nee, hij heeft verkeerd getypt, spookt het in me. "Jij wil die tijd aan mij besteden?" vraag ik voor de zekerheid. Ik sta versteld. "Vanwaar die ommekeer?" "Het is geen ommekeer. Dat was zowieso voorzien. Maar ik had het je nog niet gezegd."
Ik stel opnieuw mijn vraag ivm het chatten. "Ik heb je int begin gezegd dat ik je met een andere vrouw wilde bezig zien, dat is nog steeds zo, maar goed, ik ga kappen ermee." stemt hij toe. "Ok, mij met een andere vrouw bezig zien, da kan he, evt met een dom met een sub afspreken... of een speelavond.." geef ik ook toe, "Je gaat kappen met? Elders te chatten? Ga je kappen met trachten te daten?" vraag ik door. "Ga je nog dates zoeken? Kan en wil je dat stoppen?" "Moet ik in een kooitje ook kruipen?" krijg ik een harde reactie. Ik voel dat ik te ver ga, te veel vraag. Ik zwijg.
Voor ik afsluit typ ik hem nog: "Ik ga niets vragen, alleen iets zeggen, aan jou om er mee te doen wat je vindt dat je moet doen. Ik ben jaloers, als je met anderen chat, vooral bdsmchat. Ik hou er niet van wetende dat je op datingsites bent. Het geeft mij een wantrouwen, en dat is nu net wat ik niet wil, een wantrouwen voelen, want van daaruit ga ik handelen, reageren, .... Nee, ik ga je niet onder druk zetten, nee ik wil je niet pushen. Ik wil je gewoon meegeven hoe het voelt."

"Ik mis je wel. Ik wil en zal een manier vinden om het goed te maken!" sms ik vanuit mijn bed.