bekvechten

2/11/2013 - bekvechten

Donderdag of vrijdag was er afgesproken. Donderdag is niet doorgegaan, gister zou ook niet doorgaan.
Ik ben van het principe, zeg wat je doet en doe wat je zegt. Hou je aan je woord of zwijg.
Dus ja, ik ben weer es kwaad geworden. Hij haalt echt alles in me naar boven, kriebels en tranen, woede en blijdschap. Ik heb hem ook kwaad gemaakt. Via skype alweer. Discussie op skype, hoe onrealistisch is het. Ik zie geen emoties, geen gezichtsuitdrukkingen.

Vrijdag avond vraag ik dus hem naar zijn plannen. Ik had de munch als alternatief. Hij had plannen. Met zijn zus. "Kon je me dat niet vroeger laten weten?" vraag ik hem. "Nee, ik was er de hele dag niet en de gsm was plat." antwoordt hij. "Je weet dat ik afspreek op de munch?" vraag ik hem. "Ja." geeft hij toe. "Het interesseert je niet he." verwijt ik hem. Hij vindt het niet leuk dat ik naar de munch ga, "maar je hebt vervoer nodig." "Ik spreek af met een D." verduidelijk ik hem nog. "Ik ga met de trein." Hij was in het idee dat ik met een D had afgesproken voor vervoer. Ik was van plan met de trein door, en daar ging ik dan wel zien wie er mijn richting uitreed om evt mee terug naar huis te gaan. "Waarom spreek je dan met D af?" Vraag hij me. "Jij houdt je niet aan je woord. Je had gezegd donderdag of vrijdag langs te komen. Ik heb immers geen man nodig voor vervoer!! Ik trek mijn plan." reageer ik nog. Och, wat was ik kwaad.

Donderdag en vrijdag had hij het dus druk. Hij zegt nog: "ik ga je de munch niet afpakken waar je naar uitkijkt." Hm, te laat. Het was intussen 19 uur, ik moest nog douchen, bus en trein nemen. Dat was dus niet haalbaar. Verdorie!! "Je had me dat wel es eerder mogen laten weten." verwijt ik hem. "Ik weet mijn agenda ook niet altijd van tevoren." reageert hij. Ok, hij heeft een punt. Maar zeg me dan gewoon niets. Dan hou ik er geen rekening mee.

Ik voel het hem mij allemaal zo mooi uitleggen. Ik voel mij mijn geduld verliezen. Hij moet zich nu al in draaien en bochten wringen om af te spreken met me. Vraag ik dan zoveel? "Doe het dan niet he," daag ik hem uit, "zet er dan een punt achter als het je te veel is."

"Een sessie duurt al snel twee à drie uur." legt hij me uit. "Maar het gaat hem niet om een sessie! Ik wil je buiten bdsm om ook leren kennen. Je ging er in mee, nu lijk je weer helemaal gedraaid. Weet jij eigenlijk wat je wil?" vraag ik.

Ik kan een echte bitch zijn. Ik kan heel moeilijk doen. Ik ben niet steeds dat lief meelopend ding.

Hij beaamt te weten wat hij wil. Dat laat hij mij niet bepaald blijken. "Ofwel ben je niet eerlijk." vraag ik hem. "Waarom zou ik liegen?" vraagt hij. "Om mij aan het lijntje te houden, omdat je anders niet meer van de grond kan." verwijt ik hem in al mijn kwaadheid. "Dat is een beetje flauw he." reageert hij. "Het is jouw conclusie."

"Wat is jouw ideale situatie?" vraagt hij me. Dat heb ik hem al zo vaak duidelijk gemaakt. Ik voel me aan het lijntje gehouden door hem. Ik heb er geen zin meer in via skype te discussieren, ik wil deftig babbelen, face to face. Meer nog, als hij zich niet aan zijn woord houdt, kan houden, whatever, hoeft het allemaal niet meer voor mij.

"Dat is wel duidelijk." merkt hij op. "Dan kan je naar de munch gaan en een nieuwe Mr zoeken. Als je je toch aan het lijntje gehouden voelt. Als je iemand anders en beter vindt, voel je vrij."

"Bewijs me het tegendeel." geef ik hem nog een kans. "Maar zelf dat kan en wil je niet." "Ik doe mijn best." probeert hij nog. "Maar jij wil meer en meer." "Ja ik wil meer, en ik wil en kan me wel aanpassen, maar jij niet. En daar ben je niet eerlijk in." discussieer ik verder. "Ik kan maar geven wat ik op dit moment kan geven, en dat is enkele malen per week afspreken." verdedigt hij zich.

Dat klopt. We zien elkaar 1 à 2 keer in de week. Enkel bdsm. Waar ik had gevraagd om ook naast bdsm elkaar te leren kennen, waar hij had toegestemd, is dit nog niet gebeurd.

Hij verontschuldigt zich wat: "Ik had misschien niet moeten zeggen dat ik vandaag of gister kon. Ik dacht dat het wel zou lukken. Maar niet dus." "Praat me aub niet naar de mond." dien ik van repliek. "Je vraagt me altijd wanneer ik nog eens kan, dan probeer ik dat snel te plaatsen voor je." zegt hij. "Nu is het nog mijn schuld?" reageer ik. "Ik had niet moeten zeggen dat ik ging komen." zegt hij. "Te laat" ben ik kwaad. "Wanneer heb je afgesproken met je zus." vraag ik nog. "Gisteravond." antwoordt hij.

Tja... ik zal wel weer te veel verwachten, te veel willen...

"Verwijder mij aub uit je contacten." vraag ik hem. "Waarom zou ik dat doen?" krijg ik de vraag. "Waarom niet?" kaats ik de bal terug. "Omdat ik dat niet wil. Ik wil je nog zien." antwoordt hij. "Nee." zeg ik. "Ik voel me gekwetst, en het is niet de eerste keer. Ik wil vooruit in mijn leven. Als jij niet mee kan, ok, alle respect. Maar ik laat mij niet tegenhouden omdat je niet mee wil/kan."

"Ik heb je gezegd dat ik schrik heb voor een relatie. Daar kan je blijkbaar niet mee om." zegt hij. Klopt, hij heeft mij dat idd gezegd. Ik kan er idd niet mee om. Wil hij dan het restje van zijn leven alleen blijven? Weet hij al dan niet voldoende over mij om te overwegen? Hij heeft mij al op alle mogelijke manieren gezien. Ik voel hem geen moeite doen. De twijfel blijft toeslaan. Ik heb het nogal te pakken voor hem. Vandaar mijn geduld, het toegeven. Maar dit is zo vermoeiend. Deze opbouw had ik niet verwacht.

"Laat ons maar stoppen met discussieren." zegt hij. "Absoluut, dus gooi me uit je contacten." reageer ik.

Ik krijg geen antwoord. "Ge moet niet antwoorden se!" ben ik weer kwaad. "Je wil geen discussie, maar je gaat die zelf aan?" krijg ik dan toch antwoord. "Hupla..." reageer ik.

"Of moet ik perse passeren en je eens deftig er van langs geven?" vervolgt hij. Ik ben met stomheid geslagen. "Want wees gerust, zoals het nu is, en ik me nu voel, je zou er van krijgen." zegt hij. "Ik ben er gerust in. Je kan toch niet, je moet weg." doe ik er nog een schepje bovenop. "Ik kom daarna wel langs." vloekt hij. "Niks van." ben ik verbouwereerd. "Je hebt erom gevraagd, je gaat het krijgen. Teef! Je kan maar beter voorbereid zijn." verwittigt hij me. "Ik ga al in bed liggen." voel ik me klein. "Dan haal ik je er uit. Als je zo graag mijn teef wil zijn, ga ik het je laten voelen." zegt hij. "Als ik zo graag... getver, heb ik dat nog niet genoeg duidelijk gemaakt?" reageer ik. "Ieder ander leest zo van me af da ik het te pakken heb." "Ik zie je vanavond." zegt hij. "Nee! Als jij niet kan en niet wil, dan niet." merk ik op. "Je zwijgt. Ik kom af." gaat hij verder. "Stop." probeer ik. "Neen, geen weg meer terug nu." zegt hij. "Speel aub niet zo met mijn gevoelens. Maak het me niet zo moeilijk." vraag ik. "Ik maak het je niet moeilijk. Straks! En je gaat luisteren teef!" reageert hij. "Je maakt het me wel moeilijk, je weet niet wat je wil, ik wil te veel, en dat botst. Ik kan er idd niet mee om." verdedig ik me. "Je gaat er mee moeten leren omgaan. Ik kom straks af. En je gaat maar beter gehoorzamen! Ik heb je teveel gegeven. Ik heb je te veel los gelaten. Nu ga je luisteren. Gvd. Altijd hetzelfde met vrouwen." is hij kwaad.

"Sla es niet door." Deze man ken ik niet. Het jaagt me wat angst aan. "Je draait met de wind. Ik snap je niet. Ik kan je gewoon niet meer volgen." "Ik sla niet door. Ik draai niet met de wind. Je hebt me kwaad gemaakt!" antwoordt hij. "Ik heb jouw kwaad gemaakt?" vraag ik verbaasd. "Allee, dan zijn we met 2 kwaad. Je hebt me gekwetst!" "Ik heb jouw gekwetst?" herhaalt hij mijn vraag. "Je hebt jezelf gekwetst door meteen al zoveel te eisen." Opnieuw heeft hij een punt. Gister in al mijn kwaadheid, dacht ik alleen maar aan mezelf. Vandaag, nu ik alles herlees, moet ik toch toegeven dat hij gelijk heeft.

"Ja lap," verdedig ik me, "steek het weer op mij! Ik eis niet. Ik vraag. Geef dan een eerlijk antwoord ipv een nietszeggend antwoord op mijn vragen." "Je gaat straks een antwoord krijgen. Je mag touw en blinddoek klaar leggen." beveelt hij. "DI... Stop..." vraag ik. "Neen, zwijg teef, je krijgt het, en ik discussieer niet meer." reageert hij weer. "Wat krijg ik?" vraag ik gespeeld. "Wat je verdient." antwoordt hij. "Ik verdien zorg, aandacht, knuffels!!" Liefde laat ik wijselijk erbuiten. "Ja, maar ook straf." zegt hij. "Ik? Straf? Omdat ik mijn mening geef? Omdat ik opkom voor mezelf? Omdat ik mij WEL aan afspraken hou?" maak ik me weer wat kwaad.

"Ik kan je momenteel, door omstandigheden, niet ontvangen." merkt hij op. "Wat heeft dat er nu mee te maken?" vraag ik. "Er zouden dan wel meer mogelijkheden zijn." legt hij me uit. "Dat is zever." reageer ik, "Je moet de mogelijkheden willen en kunnen gebruiken. Je moet mogelijkheden creëren. En dat doe je niet."

"Ik stop hier de discussie." vloekt hij. "Je kan het niet halen." lach ik, "omdat je geen antwoord hebt, omdat ik het bij het rechte eind heb!!" "Ik ga er niet meer op in." zegt hij. "Ik zie je straks teef." Damned, ik wil hem dat tegen mij persoonlijk horen zeggen. Dat ik zijn teef ben.

"Je hebt met anderen moeten praten zie ik." merkt hij op. "Euhm?? Hoe kom je daarbij." vraag ik. "Het staat op je fl." antwoordt hij. "Ja, en?" gooi ik er op. "Je kan het weer niet alleen." reageert hij. "Pardon?" voel ik me weer kwaad worden. "Dat je met anderen moet spreken er over." zegt hij. "Heb je daar een prob mee?" ik laat me de mond niet snoeren. "Dat jij gesloten bent, maar ik niet!" verwijt ik hem. "Ja, ik heb een probleem met jou!" beaamt hij. "Ik heb je te veel ruimte gegeven." "Wat is er met jouw aan de hand?" vraag ik. "Ik ben kwaad, heb het je al gezegd." antwoordt hij. "Ik heb je van in het begin aangegeven dat je te los bent! Natuurlijk profiteer ik er van." geef ik toe. "Je bent zoals de andere vrouwen, profiteren." zegt hij.

Hier kwetst hij mij mee. Ik tracht hem telefonisch te bereiken. "Opnemen lukt ook alweer niet?" "Nee, ik ben te kwaad nu, ik ga verkeerde dingen zeggen." antwoordt hij. "Zevert niet, ik geloof je niet." pruttel ik tegen. "Triestige zaak als je me niet gelooft." merkt hij op.

"Als jij vindt dat ik 'gelijk die andere vrouwen' alleen maar profiteer, trek er je conclusie uit. Zoek je er ene dat niet profiteert." gooi ik er weer een schepje bovenop. "Lees maar nog es goed mijn profiel op fl. Vooral dat ene zinneke! Ik wil een single MR waar ik mag en kan verliefd op worden. Trek daar ook maar je conclusies uit dan." Hij heeft het al gelezen maar reageert er niet verder op. "Ik zie je straks."

"Uhu." ik weet niet direct wat reageren. "DI, ik meen het, ik wil een single Mr, waar ik mag en kan verliefd op worden. Iemand met wie ik vooruit kan. Als jij niet wil of kan, heb ik liever dat je niet komt."

Ik luister nog wat muziek. Neem een douche. Doodmoe voel ik me en kruip in bed. Ik heb er geen flauw idee van of hij het meende dat ie nog ging langskomen. Ik durf het ook niet te vragen. Na middernacht sms ik dat ik in slaap ga vallen. "Tegen 1 u" krijg ik sms terug.

Dus toch...

Ik moet toch ingedommeld zijn. In de verte hoor ik de deur opengaan. Koude handen wrijven over mijn benen. Zoeken zich een weg tussen mijn benen. Vingers spelen piano op mijn kutje. Kreun...
Mijn lichaam vraagt meer. Mijn libido is onbegrensd.
Ik draai me op mijn rug en kijk hem aan. Inwendig ben ik blij. "Kwaaien" verwelkom ik hem. "Dulle" noemt hij mij.
Wat doet die man toch met me? Ik heb hem gisteravond opnieuw mijn lichaam gegeven. Hij heeft mij zijn vocht gegeven. Deze man ziet er niet alleen lekker uit, hij smaakt ook lekker! Toch blijft mijn onzekerheid knagen. De discussie op skype, het is als gebekvecht van jonge tieners.Ik heb het niet in de hand. Dat frustreert mij. Mijn frustraties frustreren hem. Ik weet zelf niet hoe ik moet gaan handelen. Zo onwetend dat ik me voel.