ik mag niet huilen...

...of ik ga hyperventileren. Ik moet mezelf in de hand houden. Al die opgekropte gevoelens, twijfels, angsten, onzekerheden, enz... ze moeten er uit. Ik heb hem diverse boze berichten gestuurd. Vandaag zit ik hier weer te huilen.

En het is niet eens zijn schuld!! Terwijl ik het wel in zijn schoenen schuif. Hij verweet mij dat ik een rotkarakter heb, hij heeft gelijk, moet ik nu toegeven.

Waar ben ik mee bezig? Wat tracht ik te forceren?

Ik voel me alleen, ik voel me hoe langer alleen, eenzaam. Ik snak naar een relatie, aandacht, liefde, passie. Ik wil zijn liefde, aandacht en passie. Ik wil meer dan hij mij kan geven.

Wat moet ik doen? Het doet pijn. Kan ik genoegen nemen met 2x in de week elkaar zien? Neem ik wat hij biedt? Of laat ik alles los? 'ldvd' Moet ik daar zo oud voor geworden zijn dan?

Mijn ex is single. Die heeft het meer dan eens over gehad met mij weer een gezin te vormen. Ik heb schrik. De breuk is er niet zonder reden gekomen. Alhoewel ik in die 2 jaar positief veranderd ben. Maar ik voel geen liefde voor hem. Hoe kan het ook? Hij zit in mijn hart. Komt er bij dat ex mij helemaal niet kan voldoen wat het bdsm betreft. Als ik het doe, opnieuw met hem een gezin vorm, dan is het enkel en alleen voor de kids. Of dat gezond is? Nee.

Ik heb mijn psycholoog nodig. Ik ben gek geworden!! Ik weet niet met mijn gevoelens en emoties om te gaan. Ik kan het ff niet meer aan. Ik loop moe, gelijk een kip zonder kop.

Het valt me meer en meer zwaar om alleen te zijn. Ik heb de kids niet in de hand. En dan kamp ik nog es met ldvd. Zaterdag had ik de oudste in time-out in de gang gezet, ze is naar boven gegaan, haar slaapkleed afgedaan en er een stuk van losgescheurd... De jongste, ze moest pipi doen, ik doe licht aan in wc, wetende dat ze alleen naar het potje kan en gaat... plots roept ze me, pipi daan, op de grond... ze was gewoon blijven staan... Ik zie mijn kids doodgraag he, en normaal kan ik er wel mee om, maar momenteel valt alles zo verdomd zwaar, dan heb ik hem nodig, 's avonds, om alles in mij los te laten.
Mijn kindjes hebben extra aandacht en zorg nodig, dat is me voor de zomer nog bevestigd. Ik ga me normaal niet beklagen daarover... maar ja, en gewoon alles samen he.

Tot 2 weken terug had ik een maand lang dagelijks phone van mijn zus, haar vriend was opgepakt, mijn pa had klacht ingediend tegen haar vriend. Vermoedens van aantastelijkheden aan de dochter van mijn zus... Ik stond er ook tussen, mijn pa belde me, mijn zus belde me, en ik moest zwijgen. Het is gewoon te veel op een hoop.

Ik kan en wil hem niet loslaten.
Ik weet echter, als ik niet loslaat ik hoop zal blijven koesteren.
Maar ik heb hem nodig. Ik heb zijn aandacht nodig. Zijn spel. Hem. Ik heb hem nodig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten