stoeiende pubers

Gisteravond, 20.30 was er afgesproken. Hij kon ietsje later zijn. Ietsje? Het werd 21.30... Ik kreeg het op mijn heupen. Ietsje later, tot daar aan toe, maar ruim een uur later? Nee, he, dat komt niet over. Toen hij dan uiteindelijk aankwam, liep ik dus pinnig. Trachtend niet te laten merken, ik had immers al een sms gestuurd, waarin ik aangaf dat ik het niet fijn vond, probeerde ik los te zijn.

Damned, ik heb hem gemist! Maar ik wil zijn moeite zien, ik wil voelen dat hij mij wil zien.

Wat tussen hem en mij is... Waar we oorspronkelijk het bdsm pad insloegen, wat aan de basis lag van onze ontmoeting, is niet meer. We bewandelen het lust-pad. En ook hier is er evolutie merkbaar. Gevoelens en emoties komen aan bod, diepere gesprekken. Het delen van leuke en minder leuke momenten.
Het vertrouwen dat door mijn toedoen een deuk had gekregen, leek zich gister weer wat te herstellen. We zijn er nog niet. Of tenminste, we zijn nog niet aan het doel die ik voor ogen houd. De vraag of we er geraken? Geen idee. Wat me het ene moment stoort, kan ik het andere moment perfect mee om.

Gister avond, vannacht, hebben we een heerlijke nacht gehad, vol lust, warmte, plagen, lachen. Een los liefdesspel. 't Voelde aan als 2 stoeiende pubers. Zorgeloos.
Nadien hebben we nagenoten van elkaars lichaam, strelen, voelen, beminnen bijna. Intiem en intens. Dit is wat ik al langer wist dat hij in zich heeft. Komt het dan toch beetje bij beetje tevoorschijn? Het geeft mij opnieuw het vertrouwen en de zin er verder op te bouwen.

Dit keer heb ik wel mijn massage-olie gebruikt. Zijn pezen deden pijn, ik heb geprobeerd het te verlichten. Wat ws niet gelukt is, maar hij heeft genoten van de 'massage'.
Hij is gebleven tot net geen 2 u vannacht. Het voelde of hij wel op zijn gemak was.

Bij het naar huis gaan toonde hij zijn zorgzame kant. Me toedekken met de deken, "verzorg je" reageren op mijn kuchen. "Blijf maar liggen." bij het vertrek. Heel graag was ik direct ingedommeld, maar ik had nog de lichten en tv uit te doen. Dan pas kon ik nagenieten. Op weg naar dromenland ontving ik de verwachtte sms dat hij thuis was. Tevreden en gerust vervolgde ik mijn weg.

Het begon deze voormiddag met een sms van hem. "Google es op 'parental alienation syndrome' verscheen op het scherm. Ouderverstotingssyndroom. Hij zit in die situatie. Hij herkent heel veel zaken van zijn ex-vrouw, de mama van zijn zoontje. De rol van vader minimaliseren door stelselmatig te laat te komen waardoor ze de indruk geeft dat papa niet belangrijk is. Zoontje agressief laten handelen tov papa. PAS geeft gevolgen, levenslang. Beseffen ouders niet wat ze hun kind aandoen? Emotionele mishandeling. Dat is heel bepalend. Het breekt fundamentele gevoelens.

Hij blijft verwikkeld in de (v)echtscheiding. Het is voor niemand gezond. Noch voor hem, noch voor de mama, en allerminst voor het zoontje. Hij maakt zich zorgen. Zorgen om de aansleep van de hele situatie. Wat moet je dan doen? Loslaten en verwijten krijgen dat je in de steek laat. Of vasthouden en vechten? Soms vol energie, soms met de moed der wanhoop. En ms tegen beter weten in.

Maar wat er allemaal bij PAS komt kijken?! Er wordt me zo veel duidelijk. Zelf herken ik mijn eigen vader er in. "Bij schoolvoorstellingen zetten moeders de kinderen onder druk door te zeggen dat zij (de moeders) niet meegaan als de vader komt." Trek dit maar door, als je moeder komt, kom ik niet... hoor ik mijn eigen vader nog zeggen. Op mijn zus haar huwelijk, was ma niet welkom, omdat pa anders ging wegbijven. Aangezien pa een belangrijkere rol speelde, was het niet zo moeilijk zijn kant te kiezen. Zelfs nu, dertiger en zelf mama, zet mijn pa mijn ma nog zwart, hij wentelt zich zelf in een slachtofferrol. Niet dat ik mijn ma goed spreek. Maar ik krijg wel enkele duidelijkheden.

Hij vraagt mij hoe dat voor mij is, de strijd tussen pa en ma. Het tekent, het slaat wonden. Pa was er altijd, is mij als kind wijsgemaakt, dus hij staat op een verhoog. Nu, terugdenkend aan toen, was pa er nooit! Tijdens schoolfeestjes was hij aan het werk. Op familiefeestjes moest hij altijd ff naar huis om voor de beesten te zorgen. Hij had toen een boerderij. Als kind aanbad ik hem wel. Of beter, ik snakte naar zijn aandacht, zijn liefde, zijn genegenheid. Ma had ons met de scheiding achtergelaten, dus was pa de redder in nood door ons op te vangen. Zonder pa en bomma en bompa, waren we ms in een internaat of tehuis opgegroeid, werd ons constant voorgehouden.

Het herlezen, het herbeleven, het raakt nog, het doet nog pijn. Kinderen zijn ALTIJD de dupe van een scheiding, gelijk hoe het loopt. Het is met die reden dat J en ik trachten overeen te komen, we zijn BEIDEN ouder van, we gaan beiden naar oudercontact, als J kan aanpassen met zijn werk, we gaan volgende week beiden naar het kerstfeestje van A.

Mijn zus en ik zijn naar ons ma moeten gaan wonen, ik had de leeftijd van 11 jr. Ik herinner het me levendig. Ik vraag me nu af of dat ook om die reden (PAS) was. Het is niet goed afgelopen. Intussen bel ik met zus, met de vraag of ze ma kan vragen of ma die papieren nog heeft ivm toen.

We waren toen niet voorbereid op een definitieve verhuis naar mama, er is daar een ganse heisa en tumult rond geweest. Als ik nu 'pas' lees, zie ik dat wel in het plaatje passen, daarom dat ik hoop die papieren te kunnen lezen, voor ik oordeel. We zijn weggeplukt uit ons vertrouwde omgeving, we hebben geen jaar bij mama gewoond, en zijn terug naar papa gegaan. Ik kon er niet bij om, nu bekeken had mijn pa toen moeten ingrijpen ipv als niets af te doen, ik vrees dat daar de psychische probs meer geescaleerd zijn van mij met alle gevolgen vandien. En dat is enkel maar gevoed. Pa heeft toen via de rechtbank kunnen bekomen dat er vrij bezoeksrecht was van ons naar ma toe, opnieuw met alle gevolgen vandien..., geen moeder-dochter band, gevoel van in de steek gelaten te zijn, en nu, een volledige afwijzing van mijn kant. Intussen zijn heel wat jaren verstreken, maar pa blijft dat voeden, ma bleef ... (kweet er geen woord op te plakken), en ik... ik bleef wantrouwen en met angst... ik liet haar niet dichter komen. De strijd blijft. Het doet pijn, het blijft pijn doen, zelfs nu ik het hier neertyp.

Hij kan loslaten, als hij afstand kan houden tov zijn zoon. Maar wil hij het ook? Wil hij loslaten? Je eigen kind loslaten... Ik zou het niet kunnen. "Neen, maar ik ga mijn leven niet rond hem gaan bepalen, ik ben er voor M als hij me nodig heeft, maar ik ga niet zitten treuren, en mijn leven verkloten." krijg ik zijn antwoord.

Gister hebben we het er over gehad. Hij moet zijn verleden een stuk loslaten, het verleden mag zijn toekomst niet gaan bepalen, gaf ik hem de raad. Daar bedoelde ik geenszins zijn zoon op. Wie ben ik om te zeggen dat je je kind moet loslaten? Ik ben zelf mama. Ik heb zelf ondervonden hoe het voelt.

Maar je leeft nu!! Neem dat met beide handen aan. Wat gepasseerd is, komt niet terug. Zorg dat je er geen spijt van hebt!

Het gesprek verloopt verder. Gister, mijn speelsheid, mijn brat-zijn, heeft hem vol zuigplekken gezet. Gelukkig kan hij dit wat wegmoffelen, ze zitten wat lager in zijn nek. He sorry, maar ik vind dit wel leuk. Het voelt als een tastbaar bewijs, jij bent van mij!! Hij vraagt me dit niet meer te doen op zichtbare plekken. Dik tegen mijn zin geef ik toe.

Ik vraag hem in hoeverre hij (nog) overzicht wil. "Ik lees het wel graag." reageert hij. "Het gaat niet meer enkel over bdsm, het gaat dieper en uitgebreider, meer pv zelfs, meer nog, ik wil er meer pv in kwijt." geef ik duidelijkheid. "Hou het dan ook pv." duidt hij er toch nog es op. "Zal beter zijn, geloof me, je kan altijd iemand toevoegen om te lezen." geeft hij me nog de raad. Dat kan ik idd, maar of ik het zal doen? De psychologe heeft me es gezegd een boek te schrijven... met dat in mijn achterhoofd... wil ik het dagboek gebruiken. Een 'levensverhaal' met vallen en opstaan en doelen bereiken ondanks moeilijkheden.

Deze week had ik weer wat gechat, wat aandacht zoekende, en er was een date uit gevloeid voor deze middag. Deze ochtend kreeg ik een sms. "Mijn gevoel zegt me dat de nadruk vooral ligt op een relatie vinden en minder op de rest voor jou, wat voor mij meer en meer minder goe aanvoelt, daarom is het beter van niet af te spreken. Je zal op het onverwachts wel iemand tegenkomen, ma ik denk dat het niet in die sfeer zal zijn da je moet zoeken, want er zit veel misbruik in!!!" Telepathie? Ik ben er alvast niet rouwig om.

Iemand tegenkomen? Naar mijn gevoel ben ik die persoon al tegengekomen. Wat het brengt... geen idee, het wordt het moment zelf ingevuld.

Zolang we weten wat we aan elkaar hebben, eerlijk zijn, leg ik mij er (voorlopig) bij neer.